Wordt vervolgd

De politieagent houdt nonchalant zijn wijs- en middelvinger tegen zijn slaap: 'No?'. We kijken elkaar aan; we hebben nog niets te klagen... Als het zakmes ook bij het rijtje ingetypt wordt, maakt hij een snijgebaar langs zijn hals. We schieten onwillekeurig in de lach, van spanning, ongeloof, verontwaardiging, boosheid. Die onverlaat hadden we best te grazen willen nemen.... De reikwijdte van wat er gebeurd is, willen we nog niet goed weten, als Jan zijn handtekening zet onder het proces-verbaal. Daar staan de feiten: stuurtas, portefeuille met paspoort en rijbewijs, portemonnee met bankpasjes, sols en dollars, fietsnavigatie en -helaas....- fotocamera met een bijna vol 64 gb kaartje.... En dus een zakmes. Gestolen uit de nachtbus tussen Trujillo en Piura, terwijl hij er ongeveer bovenop zat. Op zoek naar een hotel om vanaf daar de zaak verder af te handelen, houden we elkaar voor: niets is onmisbaar...

Maar lastig is het wel. Hoe komen we de grens met Ecuador over zonder paspoort?
De ambassademevrouw kan niets anders zeggen, dan dat we een mail moeten sturen met onze vraag en dat we dan te horen krijgen wat we moeten doen. De automatische reply op de mail is erg bemoedigend: 'We streven ernaar om binnen 3 dagen uw mail in behandeling te nemen'... Links op hun website werken niet. Er staat wel hoopvol dat de ambassade 'met u mee kan denken'. Er staat ook nog meer op, waar we niet rustiger van worden. Zouden we echt naar Lima, ruim 1000 km terug moeten...? Nogmaals bellen. 'Met een kopie van uw paspoort en de aangifte kunt u de grens over en in Quito een laissez-passer aanvragen'. We kunnen verder!!

De mail, een dag later en 85 km verder, uit Quito dringt langzaam door, de reis is over...: 'Hopelijk bent u nog niet in Ecuador, want u moet toch naar Lima om een noodpaspoort aan te vragen'. We staan nu 80 km voor de grens...

We fietsen de 85 hete kilometers terug naar Piura. Daar kunnen we zaken doen met de ambassade (denken we).
Bellen, mailen, smeken, bidden en weer van voren af aan bellen, mailen, smeken, bidden in de hoop en verwachting dat we een afspraak bij de Nederlandse ambassade in Lima kunnen maken. Geen reactie, geen afspraak! Telefoonlijnen, die telkens weer uitvallen, mail, die niet beantwoord wordt, onduidelijke informatie op de site; links die niet werken, een noodnummer dat ook niet werkt.
De mevrouw van de alarmcentrale gaat haar best voor ons doen; de volgende dag meldt ze zich met de boodschap dat ze er niet door komt bij de ambassade. Ze is precies net zo ver als wij: stuurt u maar een email met het verzoek zo snel mogelijk een afspraak te plannen.
Na letterlijk de verkeerde kant opgestuurd te zijn, terug gefietst, foute informatie, geen contact, geen afspraak besluiten we de bus naar Lima te boeken, om op de stoep van de ambassade te gaan staan, tot we een afspraak hebben. Eind van de middag (5 dagen na ons eerste verzoek) krijgen we een reactie van de ambassade: komt u morgen maar langs.....we zitten op 1000 km van Lima. Gelukkig is de bus al geboekt en is de ambassade zo vriendelijk ons de dag erna ook nog te woord te willen staan. (laatste mail: het aanvragen van een noodpaspoort duurt max. 2 weken).

Volgend puntje: we reizen terug via de VS en een noodpaspoort wordt door hen niet geaccepteerd. Met een visum voor de VS gaat het wel. Het klinkt gemakkelijk.
Binnenkomen bij de Amerikanen: een visum aanvragen betekent dat je letterlijk je hele geschiedenis (scholing, werk, inkomen, gezondheid, inclusief adressen, telefoonnummers, je kunt het zo gek niet bedenken...) op tafel moet leggen. Kost een dag, maar dan heb je ook wel mooi weer je hele leven op een rijtje! Eerst betalen via 1 aangewezen bank, dan mag je een afspraak maken voor een interview, die je daarna mag proberen te versnellen wanneer je denkt dat daar een reden voor is. Nou, eh, we willen fietsend naar Quito, vraagt wat tijd...

Vanavond gaan we naar Lima. Een week geleden stonden we om 6 uur 's ochtends bij de politie in Piura, een uur later belden we voor de eerste keer met de ambassade. We hebben bergen overwonnen, maar de vierde macht blijkt te behoren tot de 'buiten categorie', een hobbel, die we niet zomaar kunnen nemen.
Je spullen kwijtraken is vervelend (daar zijn krachtiger termen voor, maar die zijn minder geschikt voor deze blog). Onze reis is van ons en al die mooie, ontroerende, waardevolle ervaringen, die zijn opgeslagen; die nemen we mee, die raken we nooit meer kwijt en zijn onderdeel geworden van wie we zijn!

Wordt vervolgd!