Wordt vervolgd
Door: Jan en Marike
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marike
29 April 2014 | Peru, Piura
De politieagent houdt nonchalant zijn wijs- en middelvinger tegen zijn slaap: 'No?'. We kijken elkaar aan; we hebben nog niets te klagen... Als het zakmes ook bij het rijtje ingetypt wordt, maakt hij een snijgebaar langs zijn hals. We schieten onwillekeurig in de lach, van spanning, ongeloof, verontwaardiging, boosheid. Die onverlaat hadden we best te grazen willen nemen.... De reikwijdte van wat er gebeurd is, willen we nog niet goed weten, als Jan zijn handtekening zet onder het proces-verbaal. Daar staan de feiten: stuurtas, portefeuille met paspoort en rijbewijs, portemonnee met bankpasjes, sols en dollars, fietsnavigatie en -helaas....- fotocamera met een bijna vol 64 gb kaartje.... En dus een zakmes. Gestolen uit de nachtbus tussen Trujillo en Piura, terwijl hij er ongeveer bovenop zat. Op zoek naar een hotel om vanaf daar de zaak verder af te handelen, houden we elkaar voor: niets is onmisbaar...
Maar lastig is het wel. Hoe komen we de grens met Ecuador over zonder paspoort?
De ambassademevrouw kan niets anders zeggen, dan dat we een mail moeten sturen met onze vraag en dat we dan te horen krijgen wat we moeten doen. De automatische reply op de mail is erg bemoedigend: 'We streven ernaar om binnen 3 dagen uw mail in behandeling te nemen'... Links op hun website werken niet. Er staat wel hoopvol dat de ambassade 'met u mee kan denken'. Er staat ook nog meer op, waar we niet rustiger van worden. Zouden we echt naar Lima, ruim 1000 km terug moeten...? Nogmaals bellen. 'Met een kopie van uw paspoort en de aangifte kunt u de grens over en in Quito een laissez-passer aanvragen'. We kunnen verder!!
De mail, een dag later en 85 km verder, uit Quito dringt langzaam door, de reis is over...: 'Hopelijk bent u nog niet in Ecuador, want u moet toch naar Lima om een noodpaspoort aan te vragen'. We staan nu 80 km voor de grens...
We fietsen de 85 hete kilometers terug naar Piura. Daar kunnen we zaken doen met de ambassade (denken we).
Bellen, mailen, smeken, bidden en weer van voren af aan bellen, mailen, smeken, bidden in de hoop en verwachting dat we een afspraak bij de Nederlandse ambassade in Lima kunnen maken. Geen reactie, geen afspraak! Telefoonlijnen, die telkens weer uitvallen, mail, die niet beantwoord wordt, onduidelijke informatie op de site; links die niet werken, een noodnummer dat ook niet werkt.
De mevrouw van de alarmcentrale gaat haar best voor ons doen; de volgende dag meldt ze zich met de boodschap dat ze er niet door komt bij de ambassade. Ze is precies net zo ver als wij: stuurt u maar een email met het verzoek zo snel mogelijk een afspraak te plannen.
Na letterlijk de verkeerde kant opgestuurd te zijn, terug gefietst, foute informatie, geen contact, geen afspraak besluiten we de bus naar Lima te boeken, om op de stoep van de ambassade te gaan staan, tot we een afspraak hebben. Eind van de middag (5 dagen na ons eerste verzoek) krijgen we een reactie van de ambassade: komt u morgen maar langs.....we zitten op 1000 km van Lima. Gelukkig is de bus al geboekt en is de ambassade zo vriendelijk ons de dag erna ook nog te woord te willen staan. (laatste mail: het aanvragen van een noodpaspoort duurt max. 2 weken).
Volgend puntje: we reizen terug via de VS en een noodpaspoort wordt door hen niet geaccepteerd. Met een visum voor de VS gaat het wel. Het klinkt gemakkelijk.
Binnenkomen bij de Amerikanen: een visum aanvragen betekent dat je letterlijk je hele geschiedenis (scholing, werk, inkomen, gezondheid, inclusief adressen, telefoonnummers, je kunt het zo gek niet bedenken...) op tafel moet leggen. Kost een dag, maar dan heb je ook wel mooi weer je hele leven op een rijtje! Eerst betalen via 1 aangewezen bank, dan mag je een afspraak maken voor een interview, die je daarna mag proberen te versnellen wanneer je denkt dat daar een reden voor is. Nou, eh, we willen fietsend naar Quito, vraagt wat tijd...
Vanavond gaan we naar Lima. Een week geleden stonden we om 6 uur 's ochtends bij de politie in Piura, een uur later belden we voor de eerste keer met de ambassade. We hebben bergen overwonnen, maar de vierde macht blijkt te behoren tot de 'buiten categorie', een hobbel, die we niet zomaar kunnen nemen.
Je spullen kwijtraken is vervelend (daar zijn krachtiger termen voor, maar die zijn minder geschikt voor deze blog). Onze reis is van ons en al die mooie, ontroerende, waardevolle ervaringen, die zijn opgeslagen; die nemen we mee, die raken we nooit meer kwijt en zijn onderdeel geworden van wie we zijn!
Wordt vervolgd!
Maar lastig is het wel. Hoe komen we de grens met Ecuador over zonder paspoort?
De ambassademevrouw kan niets anders zeggen, dan dat we een mail moeten sturen met onze vraag en dat we dan te horen krijgen wat we moeten doen. De automatische reply op de mail is erg bemoedigend: 'We streven ernaar om binnen 3 dagen uw mail in behandeling te nemen'... Links op hun website werken niet. Er staat wel hoopvol dat de ambassade 'met u mee kan denken'. Er staat ook nog meer op, waar we niet rustiger van worden. Zouden we echt naar Lima, ruim 1000 km terug moeten...? Nogmaals bellen. 'Met een kopie van uw paspoort en de aangifte kunt u de grens over en in Quito een laissez-passer aanvragen'. We kunnen verder!!
De mail, een dag later en 85 km verder, uit Quito dringt langzaam door, de reis is over...: 'Hopelijk bent u nog niet in Ecuador, want u moet toch naar Lima om een noodpaspoort aan te vragen'. We staan nu 80 km voor de grens...
We fietsen de 85 hete kilometers terug naar Piura. Daar kunnen we zaken doen met de ambassade (denken we).
Bellen, mailen, smeken, bidden en weer van voren af aan bellen, mailen, smeken, bidden in de hoop en verwachting dat we een afspraak bij de Nederlandse ambassade in Lima kunnen maken. Geen reactie, geen afspraak! Telefoonlijnen, die telkens weer uitvallen, mail, die niet beantwoord wordt, onduidelijke informatie op de site; links die niet werken, een noodnummer dat ook niet werkt.
De mevrouw van de alarmcentrale gaat haar best voor ons doen; de volgende dag meldt ze zich met de boodschap dat ze er niet door komt bij de ambassade. Ze is precies net zo ver als wij: stuurt u maar een email met het verzoek zo snel mogelijk een afspraak te plannen.
Na letterlijk de verkeerde kant opgestuurd te zijn, terug gefietst, foute informatie, geen contact, geen afspraak besluiten we de bus naar Lima te boeken, om op de stoep van de ambassade te gaan staan, tot we een afspraak hebben. Eind van de middag (5 dagen na ons eerste verzoek) krijgen we een reactie van de ambassade: komt u morgen maar langs.....we zitten op 1000 km van Lima. Gelukkig is de bus al geboekt en is de ambassade zo vriendelijk ons de dag erna ook nog te woord te willen staan. (laatste mail: het aanvragen van een noodpaspoort duurt max. 2 weken).
Volgend puntje: we reizen terug via de VS en een noodpaspoort wordt door hen niet geaccepteerd. Met een visum voor de VS gaat het wel. Het klinkt gemakkelijk.
Binnenkomen bij de Amerikanen: een visum aanvragen betekent dat je letterlijk je hele geschiedenis (scholing, werk, inkomen, gezondheid, inclusief adressen, telefoonnummers, je kunt het zo gek niet bedenken...) op tafel moet leggen. Kost een dag, maar dan heb je ook wel mooi weer je hele leven op een rijtje! Eerst betalen via 1 aangewezen bank, dan mag je een afspraak maken voor een interview, die je daarna mag proberen te versnellen wanneer je denkt dat daar een reden voor is. Nou, eh, we willen fietsend naar Quito, vraagt wat tijd...
Vanavond gaan we naar Lima. Een week geleden stonden we om 6 uur 's ochtends bij de politie in Piura, een uur later belden we voor de eerste keer met de ambassade. We hebben bergen overwonnen, maar de vierde macht blijkt te behoren tot de 'buiten categorie', een hobbel, die we niet zomaar kunnen nemen.
Je spullen kwijtraken is vervelend (daar zijn krachtiger termen voor, maar die zijn minder geschikt voor deze blog). Onze reis is van ons en al die mooie, ontroerende, waardevolle ervaringen, die zijn opgeslagen; die nemen we mee, die raken we nooit meer kwijt en zijn onderdeel geworden van wie we zijn!
Wordt vervolgd!
-
30 April 2014 - 00:14
Ilse:
Godverdegodver. Sorry.
Lieve mensen, neem deze laatste hobbel en zie het ajb als een zoveelste ervaringsles. Please, keep smiling. Later zal je erom kunnen lachen. Het is wel een reis vol verassingen, maar iets minder heftig had ook wel gemogen.
Nou, jongens, houd de moed erin. Ook dit heeft misschien zo zijn doel. Haal het beste eruit en probeer te blijven genieten. Jullie zijn daar wel kanjers in.
Ik voel met jullie mee, ook al helpt dat helemaal niets maar iets anders kan ik niet.
Ik wens jullie het alle, alle beste toe. Laat de goden jullie nu gunstig gezind zijn.
Heel veel liefs van Ilse -
30 April 2014 - 20:57
Henk Huizenga:
Dag Beiden,
dit is niet het einde van de super onderneming die jullie aan het beging hadden. dat is dus zwaar ......@#$.
Maar hopelijk zien jullie na deze 4de macht te hebben overwonnen weer de mooie kanten van de reis met alle mooie ervaringen en indrukken.
Succes !! -
01 Mei 2014 - 01:17
Kunja:
Lieve fietsers,
Dit is een van de nachtmerries die je kunt overkomen als je op reis bent. Gelukkig zijn jullie beiden nog gezond en wel en na stevig uitgeraasd te zijn al weer vol goede moed retour Lima.
Hopelijk verloopt het bezoek aan onze klantvriendelijke ambassade vlotjes en hebben jullie een plan de campagne gemaakt wat het vervolgtraject gaat worden.
Heel veel sterkte. Ik vertrouw erop gezien jullie instelling dat jullie ook aan deze situatie een postieve draai kunnen geven. Maar het blijft eeuwig zonde van die foto´s.
Liefs, Kunja
-
01 Mei 2014 - 12:31
Peter Vd Hulst:
oei, oei, Jan & Marike, wat lezen we nu....... lijkt 'n nachtmerrie, en is het misschien ook wel. Een van de vervelendste dingen die je als reiziger kunt overkomen. Veel improviseren nu, en dat kunnen jullie als de beste, maar dit doet wel heel veel beroep op je doorzettingsvermogen en geduld. Zet 'm op! 't Kost (veel)tijd en ellende, maar geef er naderhand een positieve draai aan! Dat kunnen jullie!
Uiteraard leven we met jullie mee. Zet 'm op! En succes met het vervolg! We gaa het ongetwijfeld horen!
Liefs Wilma en Peter -
03 Mei 2014 - 10:54
Gerrit Pleijter:
Potverdrie, wat een akelige narigheid.
En dan ook nog op een moment dat je even niet op je fiets zit. He, wat vervelend. En wat een regelgedoe dat dat allemaal geeft.
Ontzettend jammer van de foto's ook, dat is naast de praktische problemen (paspoort, geld en zo) nog wel het meest vervelend. Koop maar snel een eenvoudig cameraatje en schiet 'm nog maar lekker vol. En vergeet ook geen foto's te maken van jullie ambassade-zoek-en-regel-tocht. Leuk voor later!
Maar voor nu alles succes en probeer tussendoor te genieten van waar je bent. Want uiteindelijk......zal alles recht komen.
Groet, Gerrit -
05 Mei 2014 - 18:06
Albert En Jantje Wedema:
Tot nu toe hebben jullie alle ontberingen doorstaan, we hebben ons al eerder afgevraagd hoeveel jullie kunnen hebben.
Nu blijkt maar weer dat je met positiviteit heel ver komt.
Heel veel sterkte en succes de komende dagen.
liefs Albert en Jantje -
06 Mei 2014 - 23:31
Hannie:
He bah wat vervelend, ze moeten met hun poten van je spullen afblijven. Kan me goed voorstellen dat jullie even boos zijn. Maar sluit mij bij voorgaande reacties aan, laat het de pret niet bederven, het levert weer heel veel ervaring op. En thuis kom je altijd! Als je een beetje toneel kunt spelen... gewoon gaan huilen daar bij de ambassade, dat opent deuren. Succes met de rest van de reis.
groet van Hannie -
07 Mei 2014 - 19:45
Dineke Veerman:
hoi Jan en Marieke,
zag vanavond jullie verslagje dat Hannie doorstuurde
Wat ontzettende pech!!!
let op, volgens mij moet je wel naar Lima !!!!! in Ecuador is geen ambassade meer en dan wordt je verwezen naar Bogotá in Colombia!!!
ik hoop dat jullie toch gewoon nog leuke dingen doen! -
07 Mei 2014 - 19:49
Dineke Veerman:
probeer anders eerst te bellen
ik heb geen telf nr meer, maar vriend/lokale agent van mijn groepen is Toon Meeuwsen van Raymi Travel en MAMI Panchita in Lima, telf 01 2637203 . Zeg maar dat je mij kent. Kan zijn dat hij zelf in Ned is nu, maar zijn vrouw Monica spreekt goed Engels.
groet en succes
Dineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
