Everything 's gonna okay
Door: Jan en Marike
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marike
08 Februari 2014 | Bolivia, La Paz
“Geef deze deken aan die gringo's”, zegt de chauffeur van het minibusje. Het is zo'n busje die we kennen van de ZZP-er of Beun de Haas in Nederland. Twee stoelen voorin en daarachter de laadruimte, schuifdeur opzij en een grote klep aan de achterkant. Nu niet volgestouwd met bouwmateriaal, maar met 'levende handel'. Vanonder dikke lagen dekens kijken zes paar Boliviaanse ogen ons onderzoekend en lachend aan. Een dikke wollen deken wordt naar ons toegeschoven, zodat we een eenheid worden met deze grote kluwen wol, waar nu 6 bruine en 2 'blauwe' koppen bovenuit steken. Die blauwe koppen steken net wat meer uit; we zijn gemiddeld 30 cm. langer en bovendien hebben we het voorrecht dat we niet op de laadvloer hoeven te zitten: Marike zit op een wielkast en Jan op een stapel eierdozen, die na een aantal uren veel minder zacht zijn dan je zou verwachten. Onze fietsen staan tegen de tegenoverliggende wand en komen bij iedere hobbel in de weg iets verder naar ons toe.
De dag begint prachtig. De Garmin loodst ons feilloos Potosi uit, op weg naar Oruro. Een heerlijke afdaling volgt door een spectaculair canyonachtig dal, dat steeds smaller wordt. Na 3 dagen in deze prachtige stinkstad met de longen vol roet is dit een verademing. We zijn uitgerust, we hebben er zin in, we voelen ons supersterk! Louis (nee niet “Lance”...) Armstrong zingt met ons mee: “Oh, what a beautiful morning”. Na dagen regen en kou schijnt weer eens de zon. We zijn geluksvogels!
In deze mood beklimmen we met speels gemak de eerste, schitterende, pas, om ons daarna weer over te geven aan de zwaartekracht. We suizen naar een dorpje in het volgende dal. We bedenken dat het handig zou zijn om hier te eten, dan hoeven we vanavond niet meer te prutsen met de benzinebrander ergens aan de kant van de weg. Marike gaat op onderzoek uit en vindt een 'restaurantje', waarvan de eigenaresse lijkt te begrijpen wat ze bedoelt met 'vegetarianos'. No carne, no pollo, no jamon, 't komt helemaal goed. We worden buiten voor de deur geposteerd en krijgen in no time een flinke kom soep, gevolgd door pasta met een aardappel en wat groente. Als kroon op de pasta vinden we op ieder bord 2 worstjes.........
Uitbuiken doen we in het parkje, met in het midden een prachtig prieeltje. De lucht dreigt en de ervaring heeft ons geleerd dat je die dreiging beter maar serieus kunt nemen. Wat zijn we verstandig: een knetterend onweer en heel veel hagel en regen later stappen we weer op de fiets. Op naar de volgende pas. Het regenen houdt niet echt op. We klimmen hoger en hoger. Binnen 2 uur is Marike ziek: maag en darmen protesteren. De middagmaaltijd lijkt toch niet helemaal o.k....... We besluiten naar het volgende dorpje te fietsen, dat volgens het bord langs de weg nog zo'n 11 kilometer verderop ligt. Daar gaan we overnachten, het liefst onderdak, als het niet anders kan in de tent. Om een lang verhaal kort te maken: het dorpje is niet meer dan een spookdorp, zonder enig teken van leven; we zien geen enkele mogelijkheid om in de inmiddels weer stromende regen de tent op te zetten. We zitten weer op 4200 meter. De temperatuur zakt dramatisch. We gokken erop dat we bijna op de top van deze pas zijn en dat een flinke afdaling zal zorgen voor mildere omstandigheden en een betere plek voor de tent. Marike wordt echt ziek en is niet meer vooruit te branden. Jan is door en door verkleumd en begint onderkoeld te raken. We beslissen dat we de tent hier toch op proberen te zetten, desnoods direct aan de weg, en we zorgen dat we met droge spullen onder het dons komen, morgen zien we wel weer.
Op dat moment worden we gepasseerd door een busje, die zo voor ons stopt, dat doorfietsen onmogelijk is. De chauffeur springt eruit, gooit de achterklep open, vraagt: “Oruro?” en wacht ons antwoord nauwelijks af; we kijken elkaar aan en zeggen met moeite: “ja, graag”. We zijn nog niet binnen of het begint te sneeuwen. Onze beschermengeltjes knipogen vanonder het plastic van Marike haar stuurtas en Louis besluit: “everything 's gonna okay...... (fade out;-).
EEN ZIEK-BED; GEEN GEMAK, WEL ONDERDAK.
Oruro
Noem het een smalle, kale garagebox, waarin Marike met flinke koorts ligt te zieken. We liggen letterlijk tussen de auto's, geen ventilatie, geen raam. Twee nachten, dan is het (ondanks de koortsaanval nog die nacht) genoeg geweest. Langer houden we het hier echt niet uit. Marike lijkt toch redelijk hersteld, dus fietsen maar. Na ruim 40 km. is Jan echter de volgende patiënt.
Caracollo
Marike ritselt een hele 'etage' voor ons. Twee smerige eenpersoonskamers met 'bedden' van zeg 160 cm. lang. En daartussen een ruimte met 2 voormalige stoelen. Betalen en meneer doet alsof hij het geld gaat wisselen. We zien hem niet meer terug, totdat we de ruimte niet meer van het slot krijgen. Hem lukt het wel, maar van wisselgeld wil hij niets weten. We krijgen immers 2 kamers en nog een 'relaxruimte' op de koop toe..... Inmiddels is het ons duidelijk dat er geen douche is, geen toilet, sterker: dat er zelfs helemaal geen water is (alhoewel: 's nachts regent het zowel binnen als buiten). Resoluut draait hij zich om en verdwijnt. 's Nachts om 1 uur wordt de deur geopend en een volgende gast wordt 'ons appartement' ingeduwd......
Sica Sica
Vertrekken dus: Marike gelukkig aan de beterende hand, Jan ziek (blijft onderkoeld, kan niet eten en laten we de maag/darm problemen hier maar niet verder bespreken...). Zeventig kilometer weten we er nog uit te persen, daarna is het over en uit!
“Is hier een 'alojamiento?'. No, nada, maar bij nader inzien bedenkt de man dat er toch een slaapmogelijkheid is in het dorp. Een 'was-ooit-hotel'. Lange, donkere gang. Kamer achterin. Gebruikt wc papier naast het bed. Een stapel vieze dekens in een hoek van de kamer. Geen lakens. Het meisje dat het geld in ontvangst neemt zien we vervolgens niet terug. Het gebouw is leeg. We willen naar buiten, maar de deur zit op slot. De bouwkundige staat maakt dat we de deur toch van het slot kunnen krijgen, maar wanneer die terug in het slot valt zijn we buitengesloten i.p.v ingesloten...... Het geheel ademt een sinistere sfeer: vochtige betonnen ruimte, geen verlichting, toilet in jáááááren niet meer schoon gemaakt, klapperende deuren, en niemand anders in dit grote, lege gebouw. Tenminste, dat dachten we....'s Nachts hebben we opeens buren. Een jong stel bedrijft luidruchtig de liefde in de kamer naast ons. Na een doorwaakte nacht vertrekken we de volgende ochtend in alle vroegte.
Patacamaya
Twintig kilometer en dan is het over voor Jan. Gelukkig is Marike daadkrachtig: “Ik zoek een plek voor je waar je uit gaat zieken, eerder stappen we niet meer op de fiets!” Jan is inmiddels zo mak als een lammetje en accepteert willoos dat de controle over lichaam en geest is overgenomen. We vinden een mooie, lichte kamer, met uitzicht op de vulkaan Sajama. Jan ligt met zijn donsjas aan dagenlang onder een stapel dekens en slaapt minstens 20 uur per dag.
Calamarca
Niet meer ziek, maar flink ingeleverd doen we een korte etappe. Zo'n onderkomen hebben we nog niet gehad: we slapen in een bibliotheek, in het auditorium. 't Is een prachtige, meditatieve ruimte. Onze matjes op het podium! En ja: de beheerder draait om 6 uur 's avonds de deur van de bibliotheek stevig op slot, om die de volgende ochtend om 8 uur weer te ontgrendelen. Wel zo veilig, kan er niemand naar binnen (maar ook niemand naar buiten.....).
DE WEG VAN ORURO NAAR LA PAZ?
Verschrikkelijk! Waanzinnig druk en levensgevaarlijk. Helaas slecht weer, veel 'desvio's' (wegomleiding) door de modder met vrachtwagens en bussen naast ons, die geen millimeter willen wijken en het liefst zo hard mogelijk doorraggen, ook over die onverharde blubberzooi. Evo Morales biedt het volk een verdubbeling van deze weg en laat dat uitbundig weten a.d.h.v. grote billboards aan de kant van de weg.
In Ayo Ayo vallen we met onze neus in een jaarlijks feest. Muziek, dans en bier. Hadden we alle uitnodigingen om mee te feesten (drinken) aangenomen, dan hadden we opnieuw geen meter meer kunnen fietsen..... Een verademing dit feest, voor het eerst mogen we ook onbevangen filmen en fotograferen en voelen we ons meer dan welkom.
La Paz
Al remmend fietsen we van 4100 naar 3660, via de vluchtstrook van de autopista, regelrecht het centrum van La Paz in. De stad ligt in een smal dal, tegen de bergen aangebouwd, waardoor alle straten uiterst steil zijn. Het is een verrassend leuke, levendige, drukke stad. We vinden een heerlijk hostel, met schone lakens ;-), waar we kunnen relaxen en bij-eten. Zondag klimmen we de stad weer uit, op weg naar Copacabana!
P.S.: we zijn weer helemaal hersteld!
We genieten intens van alle reacties op onze verhalen, mooi dat jullie zo met ons mee reizen!!
-
08 Februari 2014 - 19:53
Peter En Ina:
Weer met veel plezier jullie verslag gelezen. Wel schrikken van het ziek zijn en de slaapplaatsen waar jullie verblijven.
We zijn dan ook heel erg blij dat jullie weer helemaal hersteld zijn en "vrolijk" verder kunnen fietsen.
Op naar de volgende avonturen.
Nog heel veel fiets plezier verder.Groetjes -
09 Februari 2014 - 11:51
Mirthe En Johan:
Wat een enorm verhaal! En de foto's veelzeggend, een partij ziek onder een hondendekbed. 't Zag er hondsberoerd uit.
Hopelijk is het ziek zijn tot en met Ecuador achter de rug, geniet van Bolivia, Peru en Ecuador.
Goede reis verder! :-)
Liefs,
Johan en Mirthe -
09 Februari 2014 - 21:45
Winant:
Een verder prettig reis en verblijf gewenst! -
10 Februari 2014 - 10:40
Elly En Harry:
Hoi Jan en Marike,
Zo jullie hebben al heel wat mee gemaakt. Spannend hoor!! Fijn dat jullie weer opgeknapt zijn. Het is prachtig om al jullie belevenissen/avonturen te lezen. Genieten er volop van.
We hopen dat de reis nu zonder veel problemen en geen ziek zijn verder gaat.
Heel veel plezier en we blijven jullie volgen.
Liefs Harry en Elly -
10 Februari 2014 - 10:51
Ilse:
Toen we jullie via skype spraken wist ik even niet meer "waar jullie het voor doen", maar na het zien van deze foto's weet ik het weer. Pieken en dalen, net als het landschap.
Hoe zijn de mensen daar? Anders dan op het vlakke land?
Het ga jullie goed.
Liefs, Ilse -
10 Februari 2014 - 11:24
Julia:
Wat een prachtige foto's ze maken het verhaal compleet! Erg kleurrijk, zowel de omgeving als de inwoners. Zijn ze altijd zo gekleed of alleen tijdens feesten? Geniet ervan, hopelijk ook van de volgende lunches.
Liefs, Julia -
10 Februari 2014 - 21:27
Peter:
Ongelooflijk jullie twee laatst verslagen. Wat zijn jullie beiden ziek geweest! Gelukkig nu weer hersteld, maar het blijft bikkelen. Jullie avonturen zijn schitterend en de foto's heel mooi. We leven en reizen met jullie mee. Geweldige avonturen en schitterende ontmoetingen. De overnachtingen blijven elke keer weer een verrassing en spannend. Heel veel succes en plezier met het vervolg!
Liefs en uiteraard volgen we jullie. Wilma en Peter
-
11 Februari 2014 - 10:07
Wim Lammers:
Dag Jan vanuit een oostelijke GCA locatie, jullie verhaal gelezen, wat een belevenissen!! Gelukkig zijn jullie weer hersteld. Heel veel succes verder -
11 Februari 2014 - 11:48
Renny En Doetie:
Hoi Marike en Jan,
Wat een belevenissen en wat schrijven jullie positief en gezellig! Geweldige foto's! Ondanks tegenslagen ook heel erg veel mooie belevenissen,indrukken,ontmoetingen.Dat heeft de boventoon. Goede reis verder,we reizen virtueel zo toch met jullie mee!
Veel liefs van Renny en Doet en voorzichtig zij! -
11 Februari 2014 - 22:30
Gerrit Pleijter:
Ha Marike, ha Jan,
Goed om te lezen dat jullie La Paz in goede gezondheid (?) bereikt hebben.
Geniet van La Paz. De route van LP naar de grens verloopt weer wat heuvelachtiger en mooier dan de voorgaande dagen. Geniet. En trek een volle dag uit voor Isla del Sol (tip). Dat is een prachtig eiland om een mooie rondwandeling te maken (uurtje of 5/6).
Have fun.
Gerrit Pleijter -
17 Februari 2014 - 23:44
Kunja:
Hallo doortrappers,
Tja, de 3e wereld heeft zo zijn charmes en soms niet. Hopelijk blijft het bij deze maag/darm perikelen en gaat het nu weer crescendo met de lichamen.
Tot nu toe hebben jullie heel erg veel armoede gezien. Is dit te vergelijken met Oost-Azië of toch niet. Het doet veel Spartaanser aan doordat er zo weinig begroeiing is. Dit in tegenstelling tot Azië. En natuurlijk is het ook veel kouder op deze hoogten.
Bedankt voor de gezellige babbel op pa’s verjaardag. Ben erg benieuwd naar jullie volgende verhalen/foto’s.
-
20 Februari 2014 - 20:26
Sanela:
Hallo Jan en Marike,
Weer een prachtig verhaal, veel mee gemaakt en beleefd. En een mooie fotos! Erg fijn om te lezen dat met jullie goed gaat en jullie hertseld zijn!! Beniuwed naar jullie voldoende reis verslag.
Goede en zonnige reis verder en warme groeten !!
Sanela -
26 Februari 2014 - 09:32
Gerrit:
Hallo Marike, hallo Jan,
Ik wilde jullie even laten weten dat ik sinds drie dagen het werkzame leven heb hervat. En dat is ook mooi. Want ik heb prachtig werk.
Maar eh....geniet van jullie reis. Ook als het even tegenzit. Want fietsen is het leukste dat er is!!!
Hoop snel weer een berichtje/update te krijgen.
Groet, Gerrit Pleijter -
27 Februari 2014 - 16:00
Sandy:
Lieve Jan&Marike,
wat ontzettend heerlijk omjullie verhalen te lezen en wat een supertoffe foto's!!
heel veel plezier en op naar meer avonturen voor jullie!!
liefs Sandy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley