Bergen aan zee

HOOGTEPUNT
Het is wel duidelijk waar Percy's voorkeur naar uitgaat. We kunnen ons eigen enthousiasme ook niet meer bedwingen: 'We gaan voor de route, waar bijna niemand komt!'. De populaire Santa Cruz-trekking die we in gedachten hadden, is hiermee van de baan. De ongebaande route houdt in, dat er behalve een gids en een kok, ook een drager meegaat, omdat deze route te lastig is voor lastdieren. Een gids is ook noodzakelijk, want op onze stafkaart (van de Alpenverein...) maken de zigzagpaden aan beide kanten van de bergrug tussen de 2 valleien geen enkele verbinding met elkaar. Het seizoen is eigenlijk nog niet begonnen, waardoor de groepssamenstelling van deze vierdaagse trekking door de Cordillera Blanca een expeditie van in totaal vijf personen wordt.

Onze rugtassen blijven (alweer) hangen in een stekelig bosje. We zoeken onze weg, recht omhoog, de bergwand op. We begrijpen nu waarom Percy's ogen ons in de Casa de Guias glimmend aankeken. 'More adventure', zei hij... We snappen nu ook, waarom hier bijna niemand komt en dat het voor lastdieren, die op veel trekkingroutes ingezet worden, niet te doen is... 's Avonds zien we, over de kaart gebogen, dat we vandaag niet de normaalroute, maar een short-cut genomen hebben;-). Alsof deze route niet al 'adventure' genoeg is...
Gaandeweg wordt ons veel duidelijk. Maar we kunnen nog steeds iets niet bevatten. Onze kok Augustin en drager Philippe, 58 en 60 jaar (!), lopen op hun zondagse schoenen en in hun dagelijkse kledij met een grote rugtas ver voor ons uit. Een rugtas die onzichtbaar is door de zakken die achter- en bovenop met touwen vastgebonden zijn. Ze dragen twee tenten, slaapzakken, kookspullen en het eten voor ons vijven voor vier dagen. We zien nog net de witte 10 liter verfemmer, om het (rivier-) water te halen, heen en weer zwabberen aan de zijkant van één zo'n grote zak. Hoe spelen deze twee bescheiden, sterke mannen het klaar om zo soepel boven te komen?! En dat niet alleen; ze verzorgen ons deze trekkingdagen uitstekend, met zeer beperkte middelen in kou, regen en hagel. Een grote waterketel en een set gebutste pannen (van thuis) zijn hun voornaamste attributen. En stenen en stokken; de nieuwsgierig toegelopen koeien (tot op 4500 m!) krijgen met een welgemikte worp tegen het lijf te verstaan op afstand van ons kamp te blijven. De 'keukenvloer' wordt eerst netjes gereinigd; onze teamgenoten ruimen complete koeienvlaaien met de handen op. Vervolgens bereiden dezelfde handen een geweldige 3-gangendiner, netjes opgediend op een blauw plastic 'kleedje', met een servetje erbij...

Hoofdpijn en misselijk... Geen goed teken. Heerlijk of niet; Jan moet de spaghetti laten schieten. Daar hebben we niet op gerekend.. Hoogteziekte zou ons vast niet overkomen; we zijn immers al maanden geacclimatiseerd..?!

Hartslag maximaal: rust. Stap voor stap langzaam omhoog. Hartslag weer maximaal: rust. Het lijkt wel bergbeklimmen. Een stenenveld over, nog een keer een sneeuwveld over: we zijn op de pas!! We zijn naar ruim 5000 meter geklommen! Niet te geloven, zeker niet voor onze Europese maatstaven: hoger dan de Mont Blanc (4808 m). We delen onze vreugde met een ferme handdruk voor het hele team – en dan is het stil. Hier staan we; om ons heen alleen maar immense 6-duizenders...

Met een grote scheur in de voorruit hobbelt onze chauffeur over de weg naar beneden, terug naar Huaraz. We kijken naar Percy, die de tweede dag naar boven stormde, maar ons de laatste, vierde, dag nauwelijks bij kon houden. Het is eigenlijk een straatschoffie bedenken we; verschrikkelijk aardig, met stemmingswisselingen, van wie we nu weten dat zijn vader al jong aan drankmisbruik is overleden. Zijn moeder, grootmoeder en negenjarige dochter Lucia zijn alles voor hem. En de bergen... Al bijna 20 jaar is hij berggids. Dit was zijn eerste trekking dit jaar en zijn conditie kan met voetballen nog iets opgekrikt worden. Vanaf mei werkt hij weer 2 maanden als veiligheidsbewaker bij een Amerikaanse oliemaatschappij in de jungle (Amazone) en is hij vervolgens afwisselend 20 dagen bij vrouw en dochter. Tussendoor is hij gids. Philippe en Augustin gaan terug naar hun familie, die deze dagen op de boerderij gepast hebben. Het seizoen begint ook voor hen in mei / juni. Philippe vertelt 's avonds bij het afsluitend etentje, en passant dat hij de hoogste berg van Peru, Huascaran (6768 m), beklommen heeft...
Vijf rugtassen liggen achter in de kofferbak. Maar die niet alleen; ergens opgevouwen ertussen moet Philippe een plekje vinden, de laagste in de rangorde van gids – kok – drager. Onze uitnodiging om als vierde naast ons op de achterbank plaats te nemen, wuift Percy met een ongeduldig handgebaar weg, 'It's okay for them'...
Deze trekking heeft ons een geweldige natuur- (en inspannings-) belevenis opgeleverd. Minstens zo indrukwekkend, en verwarrend, is het inkijkje in de sociale structuren. Dienstbaar en ondergeschikt... Als laatste eten, als eerste opstaan, het meest gecommandeerd, het minste loon, het hardste werken... We hebben diep respect voor deze twee kerels!
(We hebben bij een officieel gidsenbureau geboekt, dat garandeert dat het vastgestelde loon ook daadwerkelijk bij de kok en drager terechtkomt).


TERUG NAAR DE KUST
Onze kliminspanningen omzetten in relaxed zoeven naar de kust? De kaart is onverbiddelijk en schildert de realiteit: grote delen van de route van Caraz naar Santa zijn onverhard en er is nauwelijks bebouwing. Dat wordt wildkamperen. We slaan extra eten en drinken in en de bandenspanning gaat 1 bar naar beneden.
Peru laat ons niet zo maar gaan. Onverhard en onverhard is twee, weten we nu. Weerstandbiedend, weerbarstig wasbord, puntige stenen, zandige ondergrond, 30-40 donkere tunneltjes, een smalle 'weg', harde tegenwind. Ingrediënten waardoor we een record vestigen: we halen een snelheid van 8-12 km per uur, terwijl we notabene van 3000 m naar zeeniveau zakken! Het is een kunst ;-).
Al onze aandacht gaat uit naar het op de fiets blijven en vooruit komen. Tegelijk schreeuwt de Canon del Plato om gezien te worden. En terecht! De Cordillera Negra en de Cordillera Blanca hebben hier een tete a tete: tot op 15 meter naderen ze elkaar. De Rio Santa voorkomt dat ze in elkaar opgaan. In een schitterende, diepe canyon raast ze tussen de twee bergketens door naar zee. De omgeving is genadeloos; hier wil bijna niets meer groeien. Halverwege komen we 2 uitgestorven dorpjes tegen. Wonen en leven is hier kennelijk onmogelijk. Een onwerkelijk verticaal woestijnlandschap. Kale, veelkleurige, naakte bergen van zand en steen. Machtig mooi!

Wat een contrast: zo ontwaken we op 4700 m hoogte in onze tent, waarop de rijp van de vorstnacht langzaam smelt. Amper een week later zijn we op zeeniveau en is het 25 graden. Daar staan we, aan de Grote Oceaan... Een beetje beduusd realiseren we ons: we hebben de Grote Oversteek gedaan... Van coast naar coast, van Buenos Aires dwars over de Andes naar Chimbote!

Zand, zand, zand. Het woestijnlandschap, maar nu meer horizontaal, zet zich voort aan de kust. We fietsen nog een stuk op de warme, drukke PanAm. We nemen geleidelijk afscheid van Peru, dat immens grote land, dat ons zolang, zoveel gaf. Heel geleidelijk komt het denken aan Holland, nu eerst nog gekleurd door het zijn in Peru:

HERINNERING AAN PERU
Denkend aan Peru
zie ik machtige bergen
stil in oneindig
hoogland staan,
rijen ondenkbaar
prachtige pieken
als trotse bakens
aan den einder staan;
en in de geweldige
ruimte verzonken
de huizen,
verspreid door het land,
mensen in dorpen,
bouwsels onaf,
kerk en eucalyptus
in hun eigen kleurrijk verband.
de lucht hoog of laag,
de zon razendsnel
recht in het Zenit,
verdrijft alle grijs
kleurt het fel,
en in alle gewesten
wordt de stem van de breekbare aarde*
met zijn eeuwige rampen
gevreesd en gehoord.

Pastiche vrij naar Hendrik Marsman: 'Herinnering aan Holland'

*Na de beving voor de kust van Zuid Amerika onlangs, is het besef van de dreiging van een volgende klap weer meer aanwezig. In Huaraz is het een aantal jaren rustig geweest; nauwelijks aardschokken. De gids geeft aan dat de mogelijkheid van een catastrofale aardbeving nooit helemaal uit je gedachten is. De laatste beving in 1970 verwoestte 90% van de stad en kostte aan minstens 15000 mensen het leven.

NAAR ECUADOR
Ecuador met zijn mensen, bergen en vulkanen wacht op ons. Wie zullen we ontmoeten, wat gaan we zien, hoe zal het zijn om Quito binnen te fietsen....