Eindbestemming bereikt!

(Jan aan de bagagebalie:)
Hij schudt z'n hoofd: 'Naar Guayaquil?'. Ja zeker, daarom staan we nu met onze fietsen zo enthousiast voor zijn balie. Vanochtend hebben we de laatste formele hindernis genomen, dachten we. Twee en een half uur bij de Peruaanse immigratiedienst zitten wachten voor ze met een stempel bevestigen dat Jan legaal in Peru is. En dat is mooi, want nu hij bestaat mag hij Peru weer uit. Maar daar denkt deze medewerker van het busbedrijf duidelijk anders over. 'Onmogelijk', stelt hij vast. Nu weten we van de heenreis naar Lima al dat busmensen niet blij worden wanneer ze horen dat de fietsen mee moeten. Overredingskracht, de fietsen zover mogelijk aanpassen en vriendelijk blijven lachen zorgt er uiteindelijk wel voor dat onze 'bicicletas' aan boord gaan.
Deze keer dus niet. Vijf uur na vertrek uit ons hostal staan we weer voor de poort: 'Is er nog plek voor ons in deze herberg?'.

(Marike ondertussen bij de busbaas:)
'U kunt bij de balie uw geld terugkrijgen', zegt ze en geeft onze VIP-tickets (safety -first...) voor de busreis Lima – Guayaquil aan ons terug. Maar we willen geen geld. Wij willen met die bus mee, en de fietsen ook! Soebatten, wachten, hopen, weer pleiten, de deur die al dichtgaat blokkeren: 'We moeten mee, de vorige keer kon onze fiets ook met jullie mee, onze permit loopt af, we moeten in Guayaquil door naar Quito...', het baat allemaal niet. De deur gaat definitief dicht. We zien zelf ook wel, dat de fietsen nooit in deze bus gepast hadden, maar we geven ons niet zomaar gewonnen. 'En hoe lossen we dit nu op?', leggen we aan de medewerkster voor. Ze voelt na die 2 uur dat we met elkaar te maken hadden wel aan, dat we niet zo snel opgeven. 'Zondag, dan is het moederdag en rustiger. Dan kunnen jullie mee'. 'En de fietsen?'. 'Ook'. Niets is zeker, weten we inmiddels: 'Gegarandeerd?'. 'Euh... ja'.

Ecuador hult zich in regensluiers en nevel. Het moet een prachtig land zijn, hebben we gehoord. Maar door de mist zien we de eerste dagen vooral elkaars achterlamp. Als het later in de week meer opklaart, blijven de vulkanen helaas verstopt in de wolken. Het is net alsof we al dicht bij 'thuis' zijn; het lijkt of we door een Luxemburgs landschap fietsen. Evengoed genieten wij: het feit DAT we hier toch nog fietsen is een cadeau!

Hoezo, cadeau...? Kreunend en krakend stapt Jan weer op de fiets. Spierpijn!! De bovenbenen staan 'veuls te strak'. Is dat omdat we 3 weken lang de pedalen niet rond hebben laten gaan? Als Marike is uitgelachen, heeft ze ook enig begrip voor Jan. In alle landen hebben we nog niet zulke lange stukken van 7-12% omhoog gefietst als hier. De kilometerteller geeft aan, dat we in het traject met die lange, steile stukken, 80 km overbrugd hebben waarvan er ruim 2100 meter omhoog gingen.

Ecuador doet het goed sinds Rafael Correa aan de macht is. De bodemschatten (vooral olie) leveren het land veel inkomsten op nu deze linkse politicus de, vaak buitenlandse, bedrijven genationaliseerd heeft. Van de investeringen in gezondheidszorg, onderwijs en infrastructuur merken wij vooral iets van het laatste. Zulk fantastisch asfalt hebben we niet in de andere landen gehad. Daardoor zoeven we nu met een snelheid van ruim 71 km naar beneden! Yeeeh..;-)!
De borden langs de weg geven aan: 'Wees zuinig op de natuur, gooi geen afval weg'. We zien hier geen massa's plastic flessen, autoruiten, wc-potten, luiers, bouwafval of plastic zakken meer. Wel zien we, zelfs langs de 6-baans highway, 'gemeentereinigers' alles wat er niet thuis hoort met de hand oprapen en in grote zakken stoppen. Ook staan in de plaatsen die we passeren meerdere afvalbakken. Er IS een systeem EN die wordt kennelijk ook gebruikt.

Hij steekt net de sleutel in het slot van z'n deur. Een inwoner van de stad zelf. Die weet ons vast op weg te helpen naar het hostel. 'Weet u waar de Avenue Bolivar is?' Nog voor hij antwoordt, geeft hij ons allebei een hand en groet: ' Buenos tardes'. Zijn uitleg over de route gaat gelukkig gepaard met veel armzwaaien, zodat we hem (ongeveer...) begrijpen. 'Muchas gracias!', bedanken we hem. Voor we weer op kunnen stappen, krijgen we opnieuw een hand als afscheid.
Ecuadorianen zijn even vriendelijk en behulpzaam als in de landen die we hiervoor bezocht hebben. We ontmoeten regelmatig mensen die ons spontaan, vaak met een handdruk, welkom heten in Ecuador. Misschien zijn ze iets minder uitbundig dan in Argentinië en Peru en iets formeler. Dat zien we terug in de begroetingsrituelen. Wie je ook ontmoet, je laat merken dat de ander 'gezien' wordt. Voor er gewerkt kan worden, krijgen mannen een hand en vrouwen kussen elkaar op één wang. Dus geachte collega's....

Op het dak van het hostel kijken we naar de invallende duisternis. En opeens is hij daar; de Cotopaxi. Voorzichtig schuift het wolkendek opzij en kijken we ademloos naar de sneeuwtop van de vulkaan. Even maar. Dan wordt hij weer zorgvuldig in dons ingepakt. Wil het land een tipje van haar schoonheid prijsgeven, om aan te geven dat de billboards aan de kant van de weg 'Ecuador Potencia Turistica' er niet voor niets staan? Of wil ze ons beschermen en ons niet te veel in verleiding brengen, omdat we geen tijd meer hebben om haar in volle omvang te bewonderen..?

Met een behulpzame wind in de rug en droog weer fietsen we de laatste twee etappes naar ons einddoel. Alleen al het denken aan Quito bezorgt ons een brok in de keel. 'Quito' betekent voor ons veel meer dan de stad op zich. Dat merken we, als we opeens dwars door het centrum rijden. Als we de allerlaatste meter van onze reis hebben gefietst en stil staan bij het hostel, kijken we elkaar aan, en hebben geen woorden meer. Verschillende emoties nemen het heft in eigen hand. Trots, ons (samen!) sterk voelen, blijdschap, verwarring, verlangen, vol-zijn, leegheid, opluchting, euforie... Hier staan we, veilig en gezond, na 5 geweldige maanden. Wat ze met ons doen? We weten het (nog) niet. Wat we wel weten: we zijn gelukkig!