Hoog, maar niet meer droog

Het is regenseizoen, maar we merken er niets van. Hoe doen we het...?

We hebben steeds geluk!
Na een prachtige, slingerende route langs groene bergwanden, op het noordelijke deel van de RN 9 in Argentinië, wordt de lucht wel heel dreigend. We trekken de regenjassen aan. Juist als het onweer losbarst, komen we in een bewoond streekje. En ook nog een streekje met grote huizen, waar een paar bomen voor staan. We schuilen onder een boom met flinke kruin. Even later staat een man met paraplu voor het hek te gebaren dat we bij hem onder zijn golfplaten afdak mogen komen om de hoosbui af te wachten. We zitten er bijna 2 uur, terwijl de huiseigenaar de tijd benut om, niet gehinderd door ons gebrekkige Spaans, een hele verhandeling te geven over de geschiedenis en symboliek van de cactus, de lama, de overeenkomst en verschillen in cultuur van de Argentijn en de Boliviaan. We krijgen een kop koffie toe, nemen op z'n Argentijns afscheid (zoen op 1 wang), en stappen welgemoed weer op als de zon zich voorzichtig laat zien.

We staan meer dan 2 uur in de rij voor de grensovergang tussen Argentinië en Bolivia (La Quiaca – Villazon). De zon schijnt. Juist als we aan de beurt zijn en voor het overdekte loket staan om een uitreisstempel in ons paspoort te laten zetten, gaat het regenen en hagelen. We blijven een half uur wachten en kunnen verder: het is droog! (De Bolivianen hadden overigens maar 5 minuten nodig om ons van een inreisstempel te voorzien...).

Over wachten gesproken:
Uit het niets duiken opeens een Boliviaanse man en vrouw op. Waar ze vandaan komen...? Nergens is bebouwing te zien. Wie weet, van hoever ze al komen lopen. De weg is stil: om de 10-15 minuten komt er een taxi voorbij, nog minder vaak een bus en zelden een auto. Ze hurken en wachten. Tot er een taxi aankomt. Arm omhoog en hopen dat er plek is. Dat kan wel 10 taxi's duren...

We overnachten in dorpjes waar geen toerist halt houdt. We zien armoe (30 % van de Bolivianen leeft onder de armoedegrens van 2 dollar per dag). Dorpjes, die op het eerste gezicht op prehistorische nederzettingen lijken. Hier en daar een bord van Plan International, de EU, of van Evo Morales, waarop wordt aangegeven wat voor ontwikkeling men voor deze gemeenschap in gang heeft gezet. De huizen opgetrokken uit leem, zodat ze soms volledig opgaan in de omgeving.
In één van die (iets grotere) plaatsjes komen we uitgeput aan, op zoek naar een slaapplek. We vragen een prachtig traditioneel geklede vrouw (helaas willen Bolivianen o.h.a. niet dat ze gefotografeerd worden) of er hier een logement is. Aarzelend kijkt ze ons aan, en wijst in de richting van waaruit we net de 6% helling hebben genomen. En 6% voelt op deze hoogte als het dubbele... No way, we gaan niet terug naar beneden! Als we doorrijden zien we 50 m verder op een gevel groot geschreven 'Hotel'. (Bolivianen geven liever EEN antwoord, dan GEEN antwoord). Wat een bofkonten zijn we! Als we de aardige vrouw om een slaapplekje voor een nacht vragen, voelen we enige verwarring. Die slaat ook op ons over. Er stond toch duidelijk 'hotel'? En meteen zijn we vastberaden: ook al stoppen ze ons in het varkenshok.... De verwarring maakt plaats voor daadkracht bij de Boliviaanse. De deur wordt voor onze neus dichtgedaan met de mededeling, dat we even moeten wachten. Na enige minuten mogen we verder komen, het binnenpleintje over, de trappen op, en wordt de kamer getoond. Pal voor en naast de kamerdeur ligt uitgewaaierd een massa wol, vers van de lama's. Wij ruiken, zien en voelen dat die wol vers van onze bedden en de vloer afkomt... Waarschijnlijk is er in geen máááánden iemand geweest om hier te overnachten. En al die tijd is er ook niets aan de kamer gedaan. Behalve dan als mooie opslagplek voor het wol. Wat zijn we een geluksvogels: een voorverwarmd bed!

Pampas, zover we kunnen kijken, geleidelijk hoger en hoger. Het land van de lama en de cactus.
Ons oorspronkelijke plan naar Uyuni te gaan laten we los. Het zoutmeer staat onder water, waardoor fietsen op het zoutmeer onmogelijk is. We kiezen voor de route naar Potosi. We realiseren ons dan nog niet dat dit betekent dat we een aantal pittige bergetappes voor de boeg hebben. Geen altiplano meer, maar serieuze Andescols! Het golft op en neer tussen 2600 en uiteindelijk 4400 meter, voor we in de remmen moeten knijpen om af te dalen naar Potosi. Potosi ligt op 4100 m. Het is de hoogst gelegen stad in de wereld! Intervaltraining-op-hoogte..... We genieten ervan: het is een magistraal berglandschap.

De laatste 10-15 km voor Potosi is het genieten volstrekt voorbij. Op de plotseling waanzinnig drukke weg worden we voortdurend van de weg af geblazen door claxonnerende grote vrachtwagens, die ons dikke, stinkende rookpluimen recht in onze neus walmen. Onze neus, die op deze hoogte toch al zoveel moeite heeft om voldoende zuurstof binnen te halen. De auto's komen van de Cerro Rico, de ' zilver'berg van Potosi. Het is een desolate omgeving, grauw, grijs, vies, stinkend. Het geeft de sfeer weer, waarin duizenden trotse mijnwerkers onder mensonterende en ziekmakende omstandigheden hun leven geven om in de mijnen het resterende zilver, zink en lood te winnen. In de stad bieden een tiental touroperators een, zeker niet ongevaarlijke, trip in de harde werkelijkheid van de mijnen. Wellicht zeer informatief. Wij voelen niet zo de behoefte om als een soort voyeur hieraan deel te nemen.

Potosi is een prachtige, historisch rijke, vieze stinkstad. De straten zijn smal: precies één auto breed. Alle straten hebben een helling van 2-9%. Er zijn veel bussen. Die hebben een pijp aan de achterkant, waar ze de walmen uitbraken. Hier tanken we 3 dagen bij.

Het is regenseizoen: we merken er alles van. De regen komt met bakken uit de lucht en de temperatuur is 15 gr. lager (11-12gr.). We hebben gelukkig de regenspullen en donsjas niet voor niets meegenomen....

Morgen trekken we uitgerust verder.