Hoog, maar niet meer droog
Door: Jan en Marike
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marike
28 Januari 2014 | Bolivia, Potosí
Het is regenseizoen, maar we merken er niets van. Hoe doen we het...?
We hebben steeds geluk!
Na een prachtige, slingerende route langs groene bergwanden, op het noordelijke deel van de RN 9 in Argentinië, wordt de lucht wel heel dreigend. We trekken de regenjassen aan. Juist als het onweer losbarst, komen we in een bewoond streekje. En ook nog een streekje met grote huizen, waar een paar bomen voor staan. We schuilen onder een boom met flinke kruin. Even later staat een man met paraplu voor het hek te gebaren dat we bij hem onder zijn golfplaten afdak mogen komen om de hoosbui af te wachten. We zitten er bijna 2 uur, terwijl de huiseigenaar de tijd benut om, niet gehinderd door ons gebrekkige Spaans, een hele verhandeling te geven over de geschiedenis en symboliek van de cactus, de lama, de overeenkomst en verschillen in cultuur van de Argentijn en de Boliviaan. We krijgen een kop koffie toe, nemen op z'n Argentijns afscheid (zoen op 1 wang), en stappen welgemoed weer op als de zon zich voorzichtig laat zien.
We staan meer dan 2 uur in de rij voor de grensovergang tussen Argentinië en Bolivia (La Quiaca – Villazon). De zon schijnt. Juist als we aan de beurt zijn en voor het overdekte loket staan om een uitreisstempel in ons paspoort te laten zetten, gaat het regenen en hagelen. We blijven een half uur wachten en kunnen verder: het is droog! (De Bolivianen hadden overigens maar 5 minuten nodig om ons van een inreisstempel te voorzien...).
Over wachten gesproken:
Uit het niets duiken opeens een Boliviaanse man en vrouw op. Waar ze vandaan komen...? Nergens is bebouwing te zien. Wie weet, van hoever ze al komen lopen. De weg is stil: om de 10-15 minuten komt er een taxi voorbij, nog minder vaak een bus en zelden een auto. Ze hurken en wachten. Tot er een taxi aankomt. Arm omhoog en hopen dat er plek is. Dat kan wel 10 taxi's duren...
We overnachten in dorpjes waar geen toerist halt houdt. We zien armoe (30 % van de Bolivianen leeft onder de armoedegrens van 2 dollar per dag). Dorpjes, die op het eerste gezicht op prehistorische nederzettingen lijken. Hier en daar een bord van Plan International, de EU, of van Evo Morales, waarop wordt aangegeven wat voor ontwikkeling men voor deze gemeenschap in gang heeft gezet. De huizen opgetrokken uit leem, zodat ze soms volledig opgaan in de omgeving.
In één van die (iets grotere) plaatsjes komen we uitgeput aan, op zoek naar een slaapplek. We vragen een prachtig traditioneel geklede vrouw (helaas willen Bolivianen o.h.a. niet dat ze gefotografeerd worden) of er hier een logement is. Aarzelend kijkt ze ons aan, en wijst in de richting van waaruit we net de 6% helling hebben genomen. En 6% voelt op deze hoogte als het dubbele... No way, we gaan niet terug naar beneden! Als we doorrijden zien we 50 m verder op een gevel groot geschreven 'Hotel'. (Bolivianen geven liever EEN antwoord, dan GEEN antwoord). Wat een bofkonten zijn we! Als we de aardige vrouw om een slaapplekje voor een nacht vragen, voelen we enige verwarring. Die slaat ook op ons over. Er stond toch duidelijk 'hotel'? En meteen zijn we vastberaden: ook al stoppen ze ons in het varkenshok.... De verwarring maakt plaats voor daadkracht bij de Boliviaanse. De deur wordt voor onze neus dichtgedaan met de mededeling, dat we even moeten wachten. Na enige minuten mogen we verder komen, het binnenpleintje over, de trappen op, en wordt de kamer getoond. Pal voor en naast de kamerdeur ligt uitgewaaierd een massa wol, vers van de lama's. Wij ruiken, zien en voelen dat die wol vers van onze bedden en de vloer afkomt... Waarschijnlijk is er in geen máááánden iemand geweest om hier te overnachten. En al die tijd is er ook niets aan de kamer gedaan. Behalve dan als mooie opslagplek voor het wol. Wat zijn we een geluksvogels: een voorverwarmd bed!
Pampas, zover we kunnen kijken, geleidelijk hoger en hoger. Het land van de lama en de cactus.
Ons oorspronkelijke plan naar Uyuni te gaan laten we los. Het zoutmeer staat onder water, waardoor fietsen op het zoutmeer onmogelijk is. We kiezen voor de route naar Potosi. We realiseren ons dan nog niet dat dit betekent dat we een aantal pittige bergetappes voor de boeg hebben. Geen altiplano meer, maar serieuze Andescols! Het golft op en neer tussen 2600 en uiteindelijk 4400 meter, voor we in de remmen moeten knijpen om af te dalen naar Potosi. Potosi ligt op 4100 m. Het is de hoogst gelegen stad in de wereld! Intervaltraining-op-hoogte..... We genieten ervan: het is een magistraal berglandschap.
De laatste 10-15 km voor Potosi is het genieten volstrekt voorbij. Op de plotseling waanzinnig drukke weg worden we voortdurend van de weg af geblazen door claxonnerende grote vrachtwagens, die ons dikke, stinkende rookpluimen recht in onze neus walmen. Onze neus, die op deze hoogte toch al zoveel moeite heeft om voldoende zuurstof binnen te halen. De auto's komen van de Cerro Rico, de ' zilver'berg van Potosi. Het is een desolate omgeving, grauw, grijs, vies, stinkend. Het geeft de sfeer weer, waarin duizenden trotse mijnwerkers onder mensonterende en ziekmakende omstandigheden hun leven geven om in de mijnen het resterende zilver, zink en lood te winnen. In de stad bieden een tiental touroperators een, zeker niet ongevaarlijke, trip in de harde werkelijkheid van de mijnen. Wellicht zeer informatief. Wij voelen niet zo de behoefte om als een soort voyeur hieraan deel te nemen.
Potosi is een prachtige, historisch rijke, vieze stinkstad. De straten zijn smal: precies één auto breed. Alle straten hebben een helling van 2-9%. Er zijn veel bussen. Die hebben een pijp aan de achterkant, waar ze de walmen uitbraken. Hier tanken we 3 dagen bij.
Het is regenseizoen: we merken er alles van. De regen komt met bakken uit de lucht en de temperatuur is 15 gr. lager (11-12gr.). We hebben gelukkig de regenspullen en donsjas niet voor niets meegenomen....
Morgen trekken we uitgerust verder.
We hebben steeds geluk!
Na een prachtige, slingerende route langs groene bergwanden, op het noordelijke deel van de RN 9 in Argentinië, wordt de lucht wel heel dreigend. We trekken de regenjassen aan. Juist als het onweer losbarst, komen we in een bewoond streekje. En ook nog een streekje met grote huizen, waar een paar bomen voor staan. We schuilen onder een boom met flinke kruin. Even later staat een man met paraplu voor het hek te gebaren dat we bij hem onder zijn golfplaten afdak mogen komen om de hoosbui af te wachten. We zitten er bijna 2 uur, terwijl de huiseigenaar de tijd benut om, niet gehinderd door ons gebrekkige Spaans, een hele verhandeling te geven over de geschiedenis en symboliek van de cactus, de lama, de overeenkomst en verschillen in cultuur van de Argentijn en de Boliviaan. We krijgen een kop koffie toe, nemen op z'n Argentijns afscheid (zoen op 1 wang), en stappen welgemoed weer op als de zon zich voorzichtig laat zien.
We staan meer dan 2 uur in de rij voor de grensovergang tussen Argentinië en Bolivia (La Quiaca – Villazon). De zon schijnt. Juist als we aan de beurt zijn en voor het overdekte loket staan om een uitreisstempel in ons paspoort te laten zetten, gaat het regenen en hagelen. We blijven een half uur wachten en kunnen verder: het is droog! (De Bolivianen hadden overigens maar 5 minuten nodig om ons van een inreisstempel te voorzien...).
Over wachten gesproken:
Uit het niets duiken opeens een Boliviaanse man en vrouw op. Waar ze vandaan komen...? Nergens is bebouwing te zien. Wie weet, van hoever ze al komen lopen. De weg is stil: om de 10-15 minuten komt er een taxi voorbij, nog minder vaak een bus en zelden een auto. Ze hurken en wachten. Tot er een taxi aankomt. Arm omhoog en hopen dat er plek is. Dat kan wel 10 taxi's duren...
We overnachten in dorpjes waar geen toerist halt houdt. We zien armoe (30 % van de Bolivianen leeft onder de armoedegrens van 2 dollar per dag). Dorpjes, die op het eerste gezicht op prehistorische nederzettingen lijken. Hier en daar een bord van Plan International, de EU, of van Evo Morales, waarop wordt aangegeven wat voor ontwikkeling men voor deze gemeenschap in gang heeft gezet. De huizen opgetrokken uit leem, zodat ze soms volledig opgaan in de omgeving.
In één van die (iets grotere) plaatsjes komen we uitgeput aan, op zoek naar een slaapplek. We vragen een prachtig traditioneel geklede vrouw (helaas willen Bolivianen o.h.a. niet dat ze gefotografeerd worden) of er hier een logement is. Aarzelend kijkt ze ons aan, en wijst in de richting van waaruit we net de 6% helling hebben genomen. En 6% voelt op deze hoogte als het dubbele... No way, we gaan niet terug naar beneden! Als we doorrijden zien we 50 m verder op een gevel groot geschreven 'Hotel'. (Bolivianen geven liever EEN antwoord, dan GEEN antwoord). Wat een bofkonten zijn we! Als we de aardige vrouw om een slaapplekje voor een nacht vragen, voelen we enige verwarring. Die slaat ook op ons over. Er stond toch duidelijk 'hotel'? En meteen zijn we vastberaden: ook al stoppen ze ons in het varkenshok.... De verwarring maakt plaats voor daadkracht bij de Boliviaanse. De deur wordt voor onze neus dichtgedaan met de mededeling, dat we even moeten wachten. Na enige minuten mogen we verder komen, het binnenpleintje over, de trappen op, en wordt de kamer getoond. Pal voor en naast de kamerdeur ligt uitgewaaierd een massa wol, vers van de lama's. Wij ruiken, zien en voelen dat die wol vers van onze bedden en de vloer afkomt... Waarschijnlijk is er in geen máááánden iemand geweest om hier te overnachten. En al die tijd is er ook niets aan de kamer gedaan. Behalve dan als mooie opslagplek voor het wol. Wat zijn we een geluksvogels: een voorverwarmd bed!
Pampas, zover we kunnen kijken, geleidelijk hoger en hoger. Het land van de lama en de cactus.
Ons oorspronkelijke plan naar Uyuni te gaan laten we los. Het zoutmeer staat onder water, waardoor fietsen op het zoutmeer onmogelijk is. We kiezen voor de route naar Potosi. We realiseren ons dan nog niet dat dit betekent dat we een aantal pittige bergetappes voor de boeg hebben. Geen altiplano meer, maar serieuze Andescols! Het golft op en neer tussen 2600 en uiteindelijk 4400 meter, voor we in de remmen moeten knijpen om af te dalen naar Potosi. Potosi ligt op 4100 m. Het is de hoogst gelegen stad in de wereld! Intervaltraining-op-hoogte..... We genieten ervan: het is een magistraal berglandschap.
De laatste 10-15 km voor Potosi is het genieten volstrekt voorbij. Op de plotseling waanzinnig drukke weg worden we voortdurend van de weg af geblazen door claxonnerende grote vrachtwagens, die ons dikke, stinkende rookpluimen recht in onze neus walmen. Onze neus, die op deze hoogte toch al zoveel moeite heeft om voldoende zuurstof binnen te halen. De auto's komen van de Cerro Rico, de ' zilver'berg van Potosi. Het is een desolate omgeving, grauw, grijs, vies, stinkend. Het geeft de sfeer weer, waarin duizenden trotse mijnwerkers onder mensonterende en ziekmakende omstandigheden hun leven geven om in de mijnen het resterende zilver, zink en lood te winnen. In de stad bieden een tiental touroperators een, zeker niet ongevaarlijke, trip in de harde werkelijkheid van de mijnen. Wellicht zeer informatief. Wij voelen niet zo de behoefte om als een soort voyeur hieraan deel te nemen.
Potosi is een prachtige, historisch rijke, vieze stinkstad. De straten zijn smal: precies één auto breed. Alle straten hebben een helling van 2-9%. Er zijn veel bussen. Die hebben een pijp aan de achterkant, waar ze de walmen uitbraken. Hier tanken we 3 dagen bij.
Het is regenseizoen: we merken er alles van. De regen komt met bakken uit de lucht en de temperatuur is 15 gr. lager (11-12gr.). We hebben gelukkig de regenspullen en donsjas niet voor niets meegenomen....
Morgen trekken we uitgerust verder.
-
28 Januari 2014 - 11:36
Julia:
Wat een ervaringen elke keer weer. Mooi om te lezen hoe jullie elke keer weer in contact komen met de plaatselijke bevolking en verbazingwekkend hoe goed jullie Spaans/ Boliviaans is. Jullie begrijpen best wel veel van hun verhalen. Leuk om deze verhalen te lezen. Hoop dat er nog genoeg ruimte in de bovenkamer over blijft voor nog meer indrukken. Gelukkig is de camera gewillig.
Liefs, Julia Tot volgende (whatsapp) bericht. -
28 Januari 2014 - 16:17
Vader Slopsema:
Lieve kinderen ,
Het is hier winterweer. Een paar dagen sneeuw , maar trekt nu alweer weg ,heden dooi weer .
Leuk jullie verslag /wederwaardigheden te lezen .
Met jullie mooie foto,s probeer ik mij in te leven ,wat jullie zien en meemaken .Bizonder mooie natuur ,
maar jullie moeten wel berg op berg af . Potasi gehad , wel met een grote hoogte ruim 4000mtr hoog .
Dat komt op de benen en ademhaling aan . Dan maar een dagje rust , ook niet verkeerd . Tijd voor een babbeltje en verdereenmooie vrouwop de foto zetten . Jullie mooie foto,s bekijkende ,hoop ik later jullie mondeling verhaal daarbij aan horen .Straks de hoog gebergte van Bolivia in BERG OP BERG AF .
Veel sterkte daarbij . met een hartelijke groet Pa .
-
28 Januari 2014 - 18:28
Sanela:
WOW zeg!! Wat een mooie ervaringen!!! En prachtige verslagen en foto's!! Zodoende geniet ik ook van de mooie natuur en belevingen met jullie mee. En zo hoog en met heiligen en dalingen..... wow :). Julie hebben veel kilometers in de benen en longen doen het niet minder om. Lekker van genieten !!
Hartelijke groetjes
Sanela
-
28 Januari 2014 - 20:29
Winant:
Dag lieve, avontuurlijke buren,
dank voor de verjaarsgroeten en voor jullie uitgebreide reisverslag.
Dit is het leven.
Groeten, vandaag uit het regenachtige Oiartzun (Baskenland). Ben nog niet in jullie buurt...
Laatst hoorde ik overigens een vervelend tikken (verwarming of zo) elke dag, wat uit jullie huis leek te komen. Ik stond op het punt om David toestemming te vragen, een onderzoekje te mogen doen, maar nu is het over. Maakte mij even zorgen voor lekkerij ergens in jullie nieuwe vertrek.
Een goede reis, en zeer veel plezier, uithoudingsvermogen en leuke menselijke ontmoetingen gewenst.
Winant. -
28 Januari 2014 - 21:42
Ilse:
Eerst even voor Winant: Ik heb de radiator in de badkamer iets open gezet en toen was de tik over.
Nu voor J/M: Prachtig verslag en foto's. Met het weer hebben jullie inderdaad mazzel. Houe zo! Blijf genieten. -
29 Januari 2014 - 02:44
Gerrit Pleijter:
Beste Marike, beste Jan,
Wanneer ik dit schrijf liggen jullie waarschijnlijk al te snurken ergens op een berg tussen wat spugende Lama's. Niets van aantrekken. Gewoon terug spugen. En als dat niet helpt. Kill, destroy en opeten!! Dat zal ze leren die drommelse Lama's. Maar ja, dat is in jullie geval een advies van niets natuurlijk........
Maar dat allemaal gezegd hebbende vind ik jullie (zonder dollen) wel ECHTE helden hoor. Want (meelezende vrienden en familie even opletten nu): Marike en Jan fietsen op dit moment over bergen waar je met je bromscootertje nog niet tegenop wilt brommen. Waar je met je skies nog niet vanaf wilt glijden. Ook niet als er sneeuw ligt. Allememachies!! Die bergen zijn niet mis. En de voorzieningen zijn de komende 200 kilometer (hoe zal ik het zeggen): beperkt. Geen MAC D. Geen Mc Chicken. Geen .... eigenlijk niets! Berperkt: dat woord komt het dichst in de buurt. Fantastisch dat jullie die route doen!!
Dank je wel Jan voor het meesleutelen aan mijn fiets. Het mocht helaas niet baten. En Marike: ik heb vandaag alle buitenwijkjes van Potosi afgestuind naar een 0,9 mm kabel. Het is niet te vinden.
Net als het pakketje met onderdelen. Dat ligt bij de douane in La Paz. En die willen het spul niet vrijgeven voordat de afzender heeft verklaard dat het fietsonderdelen zijn. En dat ik niet van plan ben om Bolivia op te blazen of zo. Maar dat gaat allemaal even duren........
Daarom reis ik morgen (per bus) naar Uyuni de Salar. De grootste zoutvlakte op aard. Ik wil verdorie wel 's een eitje pellen en dan een beetje zou............
Nou ja, ik ga daar een tour van drie of vier dagen doen. En reis dan terug om te kijken of de onderdelen die ik zo hard nodig heb aangekomen zijn.
Reis veilig. En geniet.
Gerrit Pleijter.
(de lustige reiziger.nl). -
29 Januari 2014 - 10:52
Sabina:
Hoi Marike en Jan, menig lber volgt jullie verslagen, de foto's erbij zijn prachtig.
Jullie vatten het amper, laat staan de lezer..maar een plaatje erbij..en zoals we gewend zijn super foto's maakt dat we een voorstelling kunnen maken.
Het leventje gaat hier gewoon door..met alles wat daarbij hoort.nu even met kop koffie achter de pc..
ben er weer stil van, onder de indruk..lef , durf..en gewoon willen..dat past bij jullie!!
liefs Sabina -
03 Februari 2014 - 18:16
Albert:
Tja, ik leest dit verslag en dan lees je het nog maar een keer en vraag ik me af hoe iemand het in zijn hoofd haalt om deze ontberingen op de fiets te ondergaan, een half uur op mijn cros trainer beneemt mij al de adem, maar Jan en Marike mijn (petje) af, jullie vorige reis was voor ons al een belevenis, maar deze fiets tocht is volgens ons nog intenser, zowel in schoonheid als in afzien.
Hartelijk dank voor de verjaardag wensen, blijf schrijven en foto's maken, wij genieten op afstand met jullie.
Liefs Albert en Jantje -
06 Februari 2014 - 21:43
Aly Bochers:
Hallo Jan en Marike,
Nu is het februari en eindelijk heb ik de rust en de tijd om te reageren.Natuurlijk veel aan jullie gedacht en de verslagen gelezen. Wat een start hebben jullie gemaakt. Fietsen die er niet zijn en dan de tassen van Marike die missen.Fietsbanden oppompen,ventiel die stuk is,versnellingskabel die los zit en ga zo maar door. Ook lees ik over adembenemend natuurschoon. De foto's bevestigen dit . De leuke contacten onderweg zoals het homopaar,en niet te vergeten de laveloze lamzak....De foto's laten ook prachtige mensen zien . Ik vond de foto van de chaucho's in de mist erg mooi. Blij voor jullie dat 22 mei nog erg ver weg is.
Blijf genieten van de ze prachtige reis en blijf gezond .
Ik denk aan jullie en zal de reisverslagen volgen .
Groet'n oet Delfziel ( Aly Borchers)
-
07 Februari 2014 - 15:09
Bert En Marian:
Lieve Jan Marike,
We hebben alle verslagen gelezen. Wat een enerverende reis. Een ongelofelijke belevenis en wat een avontuur. Wat zien jullie prachtig natuurschoon en dan de bijzondere ontmoetingen met allerlei mensen en allerlei culturen.
Het lijkt ons een pittige klus al die klimpartijen, maar als je dan ook boven op de top van een berg staat is de beloning fantastisch.
Hoop dat jullie fietsen het goed blijven doen. We zagen dat er flink wat water mee kon.
De foto's zijn prachtig maar kunnen ons voorstellen dat het haast niet weer te geven is .Wat zullen enorm genieten.
Nog heel veel kijk- en fietsplezier.
liefs van Bert en Marian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
