Verrassend Vietnam

We zijn eensgezind in onze verzuchting: de intentie van de Vietnamezen zal vast en zeker goed zijn, maar de uitingswijze mocht wel ietsje anders zijn!
De als militaire commando gebrulde groet beantwoorden we inmiddels niet meer; we sluiten onze oren voor het gelach-om-het-vreemde, dat toch echt op uitlachen lijkt; we negeren de harde, onderzoekende blikken die vergeten contact met ons te maken. We corrigeren onszelf netjes, maar de omgeving ervaren we als hectisch en lawaaierig en de mensen als opdringerig en irritant...

- We stoppen bij een uitstalling in een poging onze vochtbalans in evenwicht te houden. De vijver met prachtige lotussen ervoor is een beschermende buffer. Althans, voor de aandacht die vanaf de weg zou kunnen komen; dat scheelt zeker de helft. Op het terras 'isoleren' we ons als vanzelf om even bij onszelf te kunnen blijven; kijken doen ze toch. Terwijl we ons glas leegdrinken, zien we de jongen en het meisje die ons bedienden met een lange stok een aantal zaaddozen van de uitgebloeide bloemen uit de vijver plukken. Even later staan ze aan ons tafeltje. Woordloos maken ze de dozen open en peuteren zorgvuldig de zaadjes eruit. Ze beduiden dat we die kunnen eten. Een voor een worden ze ons bijna in de mond gelegd. We lachen naar elkaar, praten ieder in onze eigen taal en in een beetje Engels - over en weer verstaan we minstens 5 woordjes. Maar we begrijpen de intentie heel goed...

- Met onze ontbijtbroodjes in de fietstas speuren we naar een plekje om te kunnen eten. De huizen staan schouder aan schouder aan de weg in de dichtbevolkte delta en de stroom scooters die voortdurend aan ons blijft plakken, is nog niet opgedroogd. Rustig eten lijkt er nog niet in te zitten. Na een uurtje komen we bij een Chinese tempel; met een hek eromheen. Dat biedt vast een schuilmogelijkheid. De stander is nog niet uitgeklapt of er komt een aardige, oudere vrouw die aangeeft dat ze ons de tempel wil laten zien. Nog voor we duidelijk hebben kunnen maken, dat we alleen even willen eten om daarna zo'n 80 km. verder te fietsen, stapt een man het hek binnen. Hij blijkt een Chinese dokter te zijn, zo snappen we, die met z'n assistenten praktijk houdt achter de tempel. Nguyen laat zien hoe dat in z'n werk gaat. De 'klant' legt z'n handen op een apparaat en Nguyen gaat met een spanningsmeter over het hele lichaam om de energiestromen te meten. Pakken kruiden liggen in de kast tegen de muur; ingredienten voor het uit te schrijven recept.
We ontsnappen er niet aan om thee te drinken met alle personeelsleden. De glaasjes worden voortdurend bijgevuld. In het Vietnamees vertelt Nguyen wat we gezien hebben en wat hij nog meer doet: een belangrijke functie bij de security. Dat maken we tenminste op uit de brochure die we te lezen krijgen. We verstaan van alles geen woord en weten dus niet goed hoe we het moeten interpreteren.
Na een uur is ons hoofd vol. Mogen wij het initiatief nemen om deze ceremonie te stoppen,vragen we onszelf hardop in het Nederlands af. En zo ja: hoe maken we dat kenbaar? Het glas halfvol laten staan, werkt niet. Bijgevuld wordt het toch. Het glaasje leeg op z'n kop zetten, is ook geen remedie. Die van de buurman is dan voor ons. Aan het samenzijn komt toch plotseling een eind als de dokter gebeld wordt. We nemen afscheid en bedanken voor de hartelijke ontvangst.
Klotsend van de thee en rammelend van de honger komen we bij van deze bijzondere ontmoeting. We horen een bel; opeens fietst Nguyen ons hijgend voorbij! Hij gebaart ons mee te komen. Even later stoppen we bij een groot staatscomplex met verschillende gebouwen. We hebben geen keus: we zitten weer aan de thee. Nu met Nguyen en de directeur van dit geheel, die zich - denken wij - ook wat ongemakkelijk voelt. Opeens opgescheept zijn met twee van die buitenlanders met wie hij geen woord kan wisselen. We proosten wederom, dan maar zonder 'social talk'. Op gepaste momenten knikken we vriendelijk naar elkaar. We verbazen ons over de tijd die beide mannen zo maar voor ons vrij (kunnen) maken. Tijdens dit theeritueel lijkt er e.e.a. geregeld te worden. Inderdaad: na een kwartiertje tronen ze ons trots mee naar de verschillende vertrekken, waar in alle rust kinderen verzorgd worden. In 1 vertrek liggen baby's in een hoekje van de schommelbedjes te slapen, of worden ze in slaap gewiegd. In een andere ruimte spelen peuters; zijn ze ziek of is het een creche? Helaas maakt de taalbarriere dat we verbaal niets uit kunnen wisselen. We gaan naar de volgende kamer, waar we enthousiast begroet worden door een paar kinderen met een verstandelijke beperking. Op het terrein staan nog een school en andere voorzieningen, die we niet meer zien. Nguyen wil ons nog wel verder rondleiden, maar de dag is ver gevorderd en het taalprobleem maakt inhoudelijke uitwisseling en verdieping moeilijk. Maar de intentie is goed overgekomen...

- De portemonnee kan nog wel even onder de rits blijven; eerst maar eens kijken of het lukt om hier een ijsje te kopen. Dat het op het bord staat, zegt nog niets. Veel aankopen mislukken al na het begin van een vraag. We stuiten dan op een resoluut hoofdschudden en een heftig 'misschien'-gebaar, dat hier 'niet' betekent, weten we inmiddels. In 9 van de 10 gevallen hebben we de indruk, dat deze reactie er vooral voor moet zorgen dat we zo snel mogelijk weer zullen vertrekken; wat moeten ze met die niet te begrijpen mensen...?
Nu hebben we geluk; de buurvrouw geeft aan, dat we op haar terras kunnen zitten. Zij heeft wel ijs! Een andere klant wordt erbij gehaald om morele steun te verlenen om dit avontuur aan te gaan, maar dan lukt het toch! Als we nagenietend nog even een spelletje spelen met de toegestroomde, toekijkende kinderen, vraagt een man toestemming om aan te schuiven. Hij blijkt door de eigenaresse gebeld te zijn, omdat ze graag wil dat hij ons wat vertelt over Vietnam. Onze tolk vertelt dat de eigenaresse, een Boedhist, het erg op prijs zou stellen als we van haar uitnodiging om te blijven lunchen gebruik willen maken. Het is wat verwarrend; zelf blijft ze steeds op de achtergrond. Ze moet zelfs even weg omdat het een belangrijke dag voor haar pagode is, waar zij bij betrokken is. Ondertussen voorziet haar personeel ons -en de 2 Nederlandse fietsers die toevallig ook langs komen en aanschuiven - van thee en drankjes. Onze tolk zegt zowel aan het begin van deze bijzondere ontmoeting als bij het afscheid: 'Jullie zijn gelukkige mensen, dat je in Holland geboren bent. Je hebt rijkdom en bent vrij om te zeggen en te doen wat je wilt'. Wij beseffen dat ten volle! Hij noemt als belangrijkste hobbels voor de ontwikkeling van Vietnam het slechte onderwijs door het gebrek aan deskundig personeel en de conservatief ingestelde regering, die niet vrij van corruptie is. Veel initiatief voor verandering verwacht hij niet van de Vietnamezen zelf; die uiten zich wel 'dynamisch', zegt hij, maar komen tot weinig. Als de eigenaresse terugkomt op haar scooter, heeft ze voor alle 4 haar gasten een Vietnamees gelukspoppetje meegenomen. De lunch is overheerlijk. We zijn overrompeld door haar belangeloze hartelijkheid en goedgeefsheid. Nog voor wij uitgegeten zijn, staat een auto met een non van haar pagode voor de deur om haar op te halen. Van betalen wil ze niets weten; ze vindt het een eer om ons dit te geven. Gelukkig verzamelt haar pagode geld voor hulpprojecten; daar mag de non wel een bijdrage voor aannemen.
Als we weer verder fietsen, lijken de mensen vriendelijker en is het lawaai opeens een stuk minder....

De Delta is prachtig: Giethoorn-in-het-groot en dan op z'n Aziatisch. Het is bijzonder waterrijk; we maken van veel pontjes gebruik om aan de overkant verder te kunnen gaan. Het bad van de overdadig groene begroeiing is heerlijk, evenals de vruchten van het vele fruit dat hier een voedzame bodem vindt.

Met 4000 kilometer achter de wielen gaat onze laatste rit naar Saigon; het is de meest hete dag (tot 44 graden). We maken nog een keer mee wat we eerder tegengekomen zijn. Een bus escorteert ons kilometers lang al toeterend tot we een afslag nemen; we hobbelen en slalommen hele stukken over onverharde wegen met giga-kuilen en grote, scherpe stenen; we komen langs rijstvelden in alle variaties: net geplant, geoogst al weer zwartgeblakerd; we worden nagejuichd, -geschreeuwd en -gezwaaid; we moeten nog 2x een pontje over; we drinken cola met een rietje uit een zakje in een hangmatje en dan...: fietsen we de brede, druk met scooters bereden, wegen van Saigon op. Alsof we de Coolsingel opgaan na een marathon - met alle emoties vandien....

En dan zit de feitelijke reis er bijna op. Alle belevenissen en ervaringen nemen we mee om thuis laagje voor laagje opnieuw op te halen en een plek te geven.
Eerst kinderen, familie en vrienden weer in de armen sluiten!