Cambodja

De Mekong moet het een tijdje zonder ons doen. We zijn uit Pakse (Laos)vertrokken om via Thailand de Cambodjaanse grens over te steken. Het is duidelijk dat we meer naar het zuiden en de zomer gaan. Het wordt warmer (heter zeg maar, regelmatig zit de temperatuur tussen 35 en 40 graden, met een hoge luchtvochtigheid) Maar alles went en volgens Marike loopt Jan 1 op 15, dus dat is nog alleszins redelijk ( 1 liter water op 15 km. fietsen) Sportdrank (electrolyte beverage) zorgt ervoor dat de boel niet al te erg ontregeld raakt. We merken dat we geleidelijk wat anders met de zon omgaan: wanneer we fietsen is ontsnappen aan de 'koperen ploert' niet mogelijk, maar pauzeren doen we vanzelfsprekend in de schaduw (als die er is, want met de zon loodrecht boven ons blijft er soms weinig schaduw over) Onvoorstelbaar: wanneer je op zo'n moment even uit de schaduw de zon in moet voelt het alsof je in Nederland in een tentje ligt terwijl het regent en je moet er even uit; nooit gedacht dat deze zonaanbidders dat nog eens zo zouden beleven! Onze fietsen zijn gelukkig voorzien van een uiterst effectieve 'climate control', die werkt zolang je fietst (luchtgekoeld zeg maar). De nachttemperatuur zakt tot ongeveer 25 graden (in huis blijven de muren ook aan de binnenkant heet en moeten we het doen met 30 graden; niet echt bevorderlijk voor een goede nachtrust)
We fietsen door een prachtig heuvelachtig landelijk gebied, waar vooral veel Cassave verbouwd wordt. Het is oogsttijd, wat een bedwelmende zurige lucht met zich mee brengt.
Dit is het gebied van Preah Vihear, een erg belangrijke tempel op de grens van Thailand en Cambodja. Rond deze tempel is altijd veel strijd geweest tussen beide landen. Ergens in de jaren 70 is besloten de tempel aan Cambodja toe te wijzen. Helaas is er rond december vorig jaar toch weer ruzie ontstaan. Toen we vertrokken uit Nederland was onduidelijk wat de consequenties van dit conflict waren (de grensovergang zou gesloten zijn, wat betekende dat we een andere route zouden moeten kiezen) Zo'n 15 kilometer voor de grens merkten we dat er veel militairen op de been waren. Erg indrukwekkend was het allemaal niet, Jan zag het vooral als 'soldaatje spelen' Veel rondrijden met groot materieel en beschilderde gezichten, om de buurman wat te imponeren. Naar ons toe waren ze net zo vriendelijk als iedere Thai. De tempel was gesloten, maar de grensovergang bleek gelukkig weer open.En wat voor een grensovergang... Eerst moeten we een aantal kilometers flink klimmen om de pas over te steken. Voor ons was dat een klus, waar we behoorlijk van warmliepen, maar voor de militairen in vol ornaat leek het ons ondoenlijk. Het leek ons tactisch niet slim, omdat ze het de Cambodjanen wel erg gemakkelijk maakten: "die leggen het loodje nog voor de 'vijand' ze in het vizier krijgt". (maar o.k.: wij zijn dan ook geen militaire experts)
De grensovergang is een feest. Een aantal kilometers voor de grens stopt het asfalt. Het is niet duidelijk waar we naar toe moeten. We stoppen om in een hutje langs de weg eerst maar eens wat te drinken, de ' official' daar wijst ons de weg. Hier de zandweg op, dan vind je in het bos een slagboom en dat is de grens. Het klopt, een paar hokjes links en rechts markeren de grensovergang. We worden aan de Cambodjaanse kant van de grens door de 'chief immigration' uitgenodigd aan een tafel in de schaduw, waar we mogen gaan zitten op een boomstam . Deze man in singlet (ondanks zijn 'status' draagt hij geen uniform) maakt voor ons de visa in orde.
Dat vraagt tijd, want het gaat om een belangrijk document waar hij in prachtig schoonschrift onze namen op invult. (zoals vroeger op je zwemdiploma) Het berekenen van het tarief is kennelijk ingewikkeld; we zeggen het maar voor, om te voorkomen dat onze 'chief' het bedrag wat gaat opplussen. Na nog wat loketten mogen we Cambodja in. We houden toch zeker 10 man bezig op deze manier, terwijl we in die tijd niemand anders de grens hebben zien passeren.
Na een overnachting in Anlung Veng fietsen we door naar Siem Reap. Dit is een onzeker stuk van de reis, waarvan we van tevoren niet goed weten hoe we dit in moeten schatten. Anlung Veng is het laatste bolwerk van de Rode Khmer. (tot 2000 actief in dit gebied)Hier woonde Pol Pot, die hier ook begraven is. Bizar idee: nog maar zo kort geleden....
Het stadje is stoffig, vies, met grote bergen afval midden in de stad, blote kindjes, bedelaars en veel mensen met geamputeerde ledematen (slachtoffers van de mijnen). Wat er georganiseerd is lijkt van buitenaf te komen. Waterpompen en projecten om de mijnen op te ruimen. De mensen zijn onveranderlijk vriendelijk en reageren met veel plezier wanneer we langs fietsen.
Zodra het licht wordt zitten we op de fiets, met zo'n 10 kg. extra aan bagage (water en fouragering). De weg zou over 90 km. onverhard zijn, maar na 3 km. zand en kuilen ligt er plotseling een splinternieuwe weg!Weliswaar van steentjesasfalt (veel weerstand), maar toch. We fietsen door een desolate platgebrande omgeving. De wetenschap dat de weg mogelijk niet veilig is maakt vooral het stuk door de jungle (15 km) wat spannender. Daarna is er veel bebouwing, wat het veiligheidgevoel ten goede komt.
Na 140 km. komen we opnieuw in een andere wereld: Siem Reap, een booming stad, die razendsnel groot groeit door het toerisme voor Angkor Wat.

Dat iedereen naar Angkor gaat is zeer voorstelbaar. (Angkor Wat is 1 van de tempels). Angkor is het historische centrum van het oude Khmerrijk van 1500 jaar geleden, dat bestond uit een groot gedeelte van Z.O. Azie. Indrukwekkend door de staat waarin het verkeert. Veel is bewaard gebleven. Indrukwekkend door haar omvang, door de details. Iedere vierkante centimeter steen is gedecoreerd en vertelt zijn verhaal. Fascinerend is het om te zien hoe op sommige plaatsen de jungle weer terrein terug verovert.

Nu zitten we in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Een Frans koloniale stad, met een Aziatisch chaotisch verkeer, waar je geacht wordt rechts te rijden en waar sommigen dat ook doen... Twee en een half miljoen inwoners en een stuk of 10 stoplichten. Het loopt gesmeerd en wij voegen gemakkelijk in (als stadse Groningers zijn we enige anarchie in het verkeer gewend)

Cambodja is ook het land van de 'Killing Fields'. De historie van de Rode Khmer is nog voelbaar. In Phnom Penh spreken we Tuk Tuk drivers. Wanneer ze horen dat we van Alung Veng zijn komen fietsen is de reactie enigszins geschrokken. Alung Veng is immers de plek van de Rode Khmer....
De S21 gevangenis die we bezoeken is nog in dezelfde staat als toen de Vietnamezen Cambodja bevrijdden. Dit is een confrontatie met een gruwelijk en waanzinnig (en zo recent) verleden van dit land. In ruim 4 jaar zijn eind jaren 70 twee en een half miljoen mensen omgekomen. De geschiedenis leeft door: Dagelijks lezen we hier in de 'Phnom Penh Post' over het tribunaal dat nu gaande is.

Cambodja is aan het overleven: talloze binnen- en buitenlandse projecten proberen het land er weer bovenop te krijgen. Gisteren hebben we heerlijk gegeten bij 'Friends', een organisatie die straatkinderen een nieuwe kans geeft(o.a. door dit restaurant). En nu tellen we onze blauwe plekken, die de blinde masseurs (project voor blinde mensen)ons met hun stevig kneedwerk bezorgd hebben.

Morgen gaan we naar Sihanouk Ville, een badplaats aan de kust. Met de bus! Op deze manier houden we tijd over om de Delta in Vietnam te fietsen.

Zo....en nu is het tijd voor een Angkor bier!