Van Pakse tot Pakse; van waterval tot waterval

Na een kleine 1,5 week zijn we terug in Pakse, de 2e stad van Laos. We hebben de Mekong tijdelijk verlaten door een prachtig uitstapje te maken over het Bolovenplateau. Verschillende watervallen hebben ons, elk met hun eigen karakter, bekoord.

Pakse ligt op ongeveer 100 m. hoogte. Het Bolovenplateau op 1300 m. Tel uit onze zweetdruppels... Geen steile, maar wel een gestage klim. Alsof je de Noordzeebrug over het Van Starkenborghkanaal overfietst, maar dan over een lengte van Gron.-Assen (en dat in een route die dubbel zo lang is). De beloning is ernaar: een paar graden frisser (30 i.p.v. 35 gr.), overdadig groen van bananen- en palmbomen. Na de voorgaande weken in stoffige hitte ervaren we dit als een natuur-shock. Een aangename shock, waar we een dag lang van bij willen komen. Min of meer toevallig ontdekken we die rustdag een prachtige waterval, de Tad Yang. Boven, onder: overal kun je komen, en er zijn bijna geen mensen. Een dag lang zitten en zitten en zitten we er. We laten ons even helemaal meevoeren, net als het stromende water dat maar door en door gaat. Geweldig!

Die milde frisheid is over als we verder gaan op het plateau. Het begint te betrekken. Dit is niet alleen vanwege een weersverandering voor een paar dagen, maar vooral door de vele branden om ons heen. Bos wordt weggebrand om ruimte te maken voor plantages. Verstikkende lucht. Van boven worden we bestoven door een regen van as; van onder door rode aarde van de dustroad vol kuilen en stenen. Als er ook nog auto's door het stof jagen, dieseldampen achterlatend, zien we letterlijk geen hand voor ogen. We zetten, net als de auto's, onze lampen ook maar aan.
Ook aan deze weg - de overgrote meerderheid van de wegen in Laos is onverhard - wonen en leven mensen en spelen kinderen. Letterlijk alles zit voortdurend onder rook, stof, as, zand en roet. Bij elke ademhaling krijg je het binnen. Niet verwonderlijk dat de levensverwachting hier midden 50 jaar is.
Opnieuw zijn we geschrokken van de armoede in dit land. Zelfs op dit vruchtbare deel, waar de beste koffie verbouwd wordt, waar volop bananenplantages zijn, zie je niet terug dat de bevolking ervan profiteert. Ze leven zeer primitief. Elektriciteit is soms aanwezig, water lang niet overal. Als je als toerist oppervlakkig kijkt, zie je "schattige kindertjes" zwaaien; zwarte snoetjes, blote voetjes: Sabaidee! Het wordt een heel ander verhaal als je je realiseert - zoals een Zwitserse jonge vrouw doet, die een waterproject aan het opzetten is - dat bijv. elk wondje dat niet meteen met schoon water gespoeld kan worden, het begin van veel ellende kan zijn.

Langs deze wegen komen amper toeristen. Dat betekent opnieuw dat we niet onopgemerkt blijven. Hoe we ons best ook doen: voor we het weten heeft een groep kinderen die falanges weer 'gesnapt'.
Dit kan zelfs ontregelend werken. Onderweg stoppen we bij een soort bootracefeest om te kijken hoe dat hier gaat. In een mum van tijd is alle aandacht op ons cq. Jan's fiets gevestigd en kijkt niemand meer naar het botenduel. Als onze pogingen om de focus weer op de juiste plek te krijgen vruchteloos blijven, stappen we maar weer op. Even rustig ontspannen tussendoor valt nog niet mee...

De Mekong vindt ons na een paar fantastische dagen terug bij Champasak. Een soort catamaran van 5-6 gammele planken dwars op 2 smalle bootjes brengt ons naar de overkant. We zouden 1 persoon met bepakte fiets al meer dan genoeg vinden; helemaal als er meteen al een plank knapt als Jan er als 1e op gaat. Maar er kan nog een scooter bij, 5 medepassagiers + heel veel handelswaar als bagage, 2 bootsmannen en dan Marike ook nog, met haar fiets. Er wordt alleen even om het gewicht gelachen. Na de 1,5 km. lange oversteek lachen wij ook...

In Champasak bezoeken we Wat Phu. Historici denken dat er een weg is geweest die deze tempel met Anghor Wat in Cambodja verbond. In de rijk gedecoreerde stenen zijn de mythologische verhalen uit het hindoeisme voor de kenner te herkennen. Onvoorstelbaar hoe men dit 1500 jaar geleden steen voor steen op de goede plek heeft kunnen krijgen!

Wij zakken de Mekong verder af via weg 13. Deze nationale weg dwars door Laos delen we met 1 kudde koeien, een paar geiten, 1 handtractor, 2 scooters en 1 auto per 5 minuten. We komen uit bij de Khong Islands. Daar tanken we - ook mentaal - 2 dagen bij op een waar tropisch eiland, Don Khone, 1 van de '4000 eilanden' in de 14 km. brede, fascinerend mooie Mekongdelta. We passen ons naadloos aan het Aziatisch leven aan: in een hangmatje, op het balkon, met een pilsje, niets doen. Druk zijn we met kijken. Naar de kracht van het water van de rivier en de watervallen, naar de mensen, voor wie de rivier eenzelfde waarde lijkt te hebben als de lucht die wij inademen. Het is een levensbron. Ze wassen erin, vissen, baden, spelen, varen erop, ze gebruiken het als irrigatiewater voor de gewassen aan de oevers. Tegelijk worden ook de scooters, de boten en veel gebruiksvoorwerpen erin gedompeld, poepen de traaglopende waterbuffels er pal naast en komt de eigen afvoer (als die er is) er ook op uit. Er is geen elektriciteit. Een generator houdt 's avonds een paar uur wat lampjes min of meer aan de praat. En een fan, die de temperatuur even van 35 naar 30 gr. weet te brengen voor de nacht. We baden in warmte... Gelukkig hebben we de luxe dat we over alleen koud water beschikken; we moeten niet denken aan een warme douche!

Dezelfde weg terug fietsen is niet zo aanlokkelijk. Met een groep backpackers in een busje rijden we terug naar Pakse. Alle bagage gaat bovenop. Nee, we hoeven niet te helpen om onze fietsen op het dak te krijgen; dat doen ze zelf wel aan het eind. Als we wegrijden, kijken we voor de zekerheid nog maar even achterom: daar staan 2 sneue, eenzame fietsen in het zand... STOP!! Onze raspaardjes zullen ons niet erkentelijk zijn, vrezen we. Niet zachtzinnig gaat het er aan toe. (Gelukkig blijken ze onverwoestbaar). De chauffeur maakt het ons gemakkelijk om de aandacht van 'boven' naar beneden te halen. Hij zet z'n voet in 1 stand op het gaspedaal en al toeterend laveert hij door het verkeer. Vooral Jan, die in het midden op een soort klapstoeltje geklemd zit, heeft een eerste klas uitzicht: alle levende wezens op de weg krijgen juist genoeg tijd zich uit de voeten te maken.

Morgen gaan we Thailand in. We fietsen een paar dagen vlak boven de grens met Cambodja, om bij Anlong Veng deze grens te passeren.

We verlaten Laos bewezen Malaria-vrij. Voor 10.000 kip (1 euro) p.p. heeft de enige -onverstaanbaar - Engels sprekende arts van het ziekenhuis in Pakse ons dit gisteren na een laboratorium test meegedeeld. Marike kon de busreis terug naar Pakse nog met paracetamol overleven; 's nachts sloeg de koorts behoorlijk verder toe. Jan gebruikte de wc-pot dezelfde nacht voor verschillende doeleinden. Samen waren we behoorlijk 'brak'; wat een goeie timing! Om alle risico uit te sluiten -malaria manifesteert zich met griepverschijnselen - hebben we ons dus maar laten prikken (Jan is zoals altijd de meest verstandige). Met ons vrijbriefje op zak geven we ons over aan een heerlijke dag slapen, voorzichtig het zere lijf draaien, en weer verder slapen.(we hebben gelukkig een hotel met airco!) Na 1 dag zijn we de griep te boven. Vandaag lekker een dagje lummelen om bij te eten en te drinken en uitgebreid de site aan te vullen.
Morgen doen we de gezondheidstest; rond 100 km. fietsen. We kunnen er weer tegen aan!