Te kust en te k(l)eur.

Wat trekt het meest onze aandacht: ons met flikkerende kerstversiering verlichte balkon op 4 hoog of de bliksemschichten achter de wolken boven Rach Gia en de Golf van Thailand? Op beide hebben we een prachtig uitzicht vanaf onze ' penthouse' van het nieuw gebouwde hotel! We zijn sinds 2 dagen in ons 4e - en laatste...- fietsland aangekomen: Vietnam.

Cambodja hebben we van noord naar zuid per fiets, bus, boot en weer per bus en fiets bereisd.
Dit land van de Khmer is overduidelijk een arm land. Maar het is ook een land dat hard bezig is zich op de toeristenkaart te zetten. Er zijn veel grootse projecten in ontwikkeling. Luxe hotels, brede boulevards, veel groen. Soms is alleen de goede start te zien; het project afronden is er (nog) niet van gekomen. Toch krijg je als passant wel het idee dat er met visie gewerkt wordt. Of deze snel groeiende, belangrijke bron van inkomsten voor de inwoners zelf zo gunstig is, is de vraag. In luttele jaren zijn de prijzen verdrievoudigd, terwijl de lonen laag gebleven zijn. Het is tot nu toe ook voor ons het 'duurste' land.

In toeristenfolders wordt de weg van Phnom Penh naar Sihanoukville als een van de betere beschreven, die 'u met de moderne VIP-bus tegenwoordig in 3-4 uur naar de plaats van bestemming brengt'. Daar zijn we niet helemaal zeker meer van als de bus er halverwege de brui aangeeft. Enkele waarschuwingen in de vorm van stroomstoringen hebben ons al voorbereid. De video doet het niet meer en de airco doet het niet altijd. Terwijl de chauffeur z'n gereedschapskist er maar weer eens bij haalt, staan alle inzittenden buiten in de schaduw van de palmbomen beteuterd te kijken naar een voorbijrijdende - minder moderne - vorm van groepsvervoer: een met 15-20 personen volgeladen wagen achter een scooter. Maar het rijdt wel...! (wij na enige tijd ook weer! En de pauzestop een kilometer verderop voor de chauffeur gaat ook gewoon door; tijd telt niet).

Het beachleven in Sihanoukville is verukkelijk. We zitten een paar dagen met onze tenen in of (pal) aan zee van 's morgens tot 's avonds te genieten. Zo nu en dan komt er iemand langs op het zandterras die alle charmes inzet om iets van de koopwaar op hoofd of schouder (vis, vlees, fruit of tierlantijntjes) te verkopen. Of om alle ongewenste haren te verwijderen, nu we toch al uitgestrekt op een ligbed liggen. Alles wordt bij dat laatste uit de kast gehaald: 'shame you' - maar Marike schaamt zich nergens voor en Jan 'likes a lot of hair' . Dat helpt; met een theatrale uithaal ' Oh, my Gooood!!!') heupwiegt de jongen weg.

We verlaten het uiterst vriendelijke Cambodja via een gravelweg. De afslag naar de grens staat nergens aangegeven. We volgen gewoon de volgeladen karren achter de scooters en de hoogopgetaste fietsen (Marike kun je nooit meer wijs maken dat je iets NIET mee kunt nemen op de fiets!). Op deze momenten zijn we blij dat we iets van een routebeschrijving hebben. De Cambodjanen zijn zonder uitzondering enthousiast. Dat we op de fiets zijn, vinden ze geweldig. ' Good bicycle' en voor Jan: ' Good driver!' en de duim gaat weer omhoog. Met zoveel stimulerende waardering willen we wel blijven toeren!

Vietnam - althans de 1e indruk van dit deel - lijkt iets anders. Het tempo in alles ligt hoger. De druk op de claxon is er voortdurend. Er wordt vanuit gegaan dat je daar onmiddelijk op reageert. De macht van de sterkste telt. En wij (de ongemotoriseerden) zitten onderaan in de hierarchie. Maar daarmee niet minder bijzonder: de mensen kijken ons aan alsof we van Mars komen (en Marike ontegenzeggelijk van Venus - zelfs met haar op de benen). Er wordt nog geen lettergreep Engels gesproken of vertaan. Als er weer een scooter naast Jan blijft rijden, is het vaak stommetje spelen en kijken, kijken, kijken..... Jan wordt er soms balorig van; Marike hoort opeens hele rare (Nederlandse) teksten. Maar ook zonder fiets vallen we op als een curiositeit.Zo vreemd en buitenlander zijn, hebben we nog niet eerder meegemaakt. Dit hadden we niet meteen verwacht in een land met een iets hogere welvaart en wellicht meer westers georienteerd. Veel westerlingen komen kennelijk niet in dit deel. Erg blank zijn we inmiddels toch ook niet meer.. Onze status is behoorlijk gezakt; in Azie doen ze er alles aan om wit te blijven. In elke creme zit een whitener, ze dragen hoed, kap voor het gezicht, lange mouwen en broekspijpen, handschoenen om er maar niet als een 'farmer' uit te zien.
De mensen lijken hier doelgerichter en assertiever. Als wij even stoppen onderweg, willen ze kijken en voelen; dat doen ze gewoon. Het maakt niet uit of het nu de fiets is of wijzelf; alles wordt betast en bekeken. We zijn als een magneet.

De communicatie is erg boeiend als we elkaar totaal niet verstaan. We stoppen ondwerweg bij een 'Ca Phe bar'; daar moeten we toch zeker een lekker bakje leut kunnen halen! We proberen duidelijk te maken: graag 2 hot-coffee. Ze knikt begrijpend en is snel terug met 2 ice-coffee. Ook lekker. Maar ook wij zijn doelgericht. Nadat we het ophebben, proberen het nog een keer. We krijgen nu 2 ice-coffee met een pot thee erbij; hete thee, dat wel. We laten ons niet uit het veld slaan; 3x is scheepsrecht. Misschien dat de afbeelding van het koffiemelkkannetje naast een ' gewoon kopje koffie' uit het point-it boekje helpt? Dan komt ze terug met 2 bierglazen vol ijsklontjes, een pot thee, 2 glazen melk en 2 glazen waarop een perculator hete koffie doorlaat. We gooien alles door elkaar: een mooie mix en een hoop lol!

De route die we fietsen is erg mooi. We volgen de zuidelijke kustlijn. Het is groen (heerlijk!), het waait lekker (ook heerlijk met voortdurend tegenwind...), en de zee- en havenwerkzaamheden geven een levendige drukte. Er is uiteraard volop vis en garnalen. Het ligt gewoon op straat te drogen. De geur is niet te negeren. Fantastisch voor de liefhebber... En natuurlijk ligt de markt er vol mee.

In deze streek is ook veel fruit. We zouden nu moeten weten welke boom welke vrucht draagt. Een import Vienamees -de Australische Jim - heeft ons als een volleerde groenteboer een middag mee op stap genomen om ons te laten zien waar de cashewnoten, peper, mango's, papaya's, bananen groeien. En hij laat ons proeven van 'zijn' Foster's-bier in het restaurant van zijn Vietnameze vrouw, die erg lekker voor ons kookt.

We kunnen nog heerlijk anderhalve week door deze Delta verder fietsen voor we in Saigon zijn. Kunnen we alvast een beetje aan Nederland wennen; het is hier plat, met heel veel water en wind.