Een plek om lief te hebben

Terwijl de chauffeur overdonderd z’n stoelen beschermt met onze zelf gefabriceerde plastic fietshoezen, gooien wij doortastend de fietstassen in de gereserveerde bus, zijn angstige ‘No, no, no…’ negerend. Hoezo, dit gaat allemaal niet passen?! Eén fiets dwars tussen de stoelen in het midden, de andere op de tassen, achterklep dicht. ‘Rijden maar!’; we zijn op weg naar het vliegveld in Quito!

‘Die fietsen kunnen zo niet mee in het vliegtuig, hoor! Daar moet een box omheen’, zegt de mevrouw van de incheckbalie gedecideerd. We kijken elkaar even aan: nog 1 x de ‘fietsen naar binnen lullen..’, zeggen onze ogen. Even gedecideerd vertellen we haar, dat deze vliegmaatschappij daar andere regels over heeft; een hoes wordt ook geaccepteerd. Kijk de voorwaarden op de site er maar op na. Het kost even tijd, de hogere baas wordt geraadpleegd, maar dan mogen de fietsen – in de hoezen – mee…

Na 5 kwartier schrikken we op: ‘Willen Mr. Jan Wedema en Mrs. Marike Slopsema zich melden bij de ingang van gate nr. 14?’ Hebben we het goed gehoord..? Mogen we misschien een uur eerder vertrekken?! Of vormen die ver… fietsen nu voor de laatste keer nog een struikelblok? We zetten ons nog één keer schrap, zetten een glimlach op en kijken, op alles voorbereid, de medewerkster aan. ‘Van beneden worden we gebeld dat de lampjes van jullie fietsen nog aan staan’. Wat zegt ze...? Opgelucht houden we onze schaterlach in. Jan mag, met haar als persoonlijke chaperonne, nogmaals de hele riedel af van douane, paspoort, bagage, security en weer terug, om de lampjes op ‘off’ te zetten…. Broekriem weer om, fasten your seatbells: we kunnen de lucht in!

We willen wel door het glas heen rennen; daar staan ze, onze oranje getooide kinderen! We zien ze, maar kunnen er (nog) niet bij... Alle bagage is al lang van de band. Eerst nog wachten tot die lastige, maar hondstrouwe en onverwoestbare fietsen ‘ergens’ vandaan komen….

De brok in de keel is opgelost, de vreugdetranen zijn gedroogd, herinneringen aan de geweldige welkomstparty liggen tussen alle andere herinneringen, de eerste werkweek ligt achter ons.

Rijker dan ooit, met nieuwe verwachtingen, vol hoop en optimisme zijn we terug ‘ien’t loug’. Het mooiste van reizen is thuiskomen, waarbij we ons realiseren dat er steeds meer thuis is. Dit is geen eindbestemming, maar een onvoorstelbaar mooie plek op onze reis door het leven. Hier willen we steeds opnieuw weer aankomen, om er te mogen zijn, om er te blijven, dit is een plek om lief te hebben*. We voelen de binding met alles en iedereen die ons lief is tot in iedere vezel. Een stabiele basis van waaruit we verder reizen, dag na dag, om te ervaren, open te staan voor wat er op ons pad komt, om te leven, om te zijn.

*Toon Hermans (uit: Dit is een plek om lief te hebben)

"(...)
Dit is een plek om lief te hebben 
Een plek en een land om lief te hebben
Een land en een wereld om lief te hebben
O er is zo veel

Dit is een uur om lief te hebben
Een uur en een dag om lief te hebben
Een dag en een leven om lief te hebben
O er is zo veel
(...)"

LIEVE MENSEN, BEDANKT VOOR HET MEE-REIZEN!

-------------------------------------------------------------------------------------------

Facts and figures:

Totaal aantal kilometers: 5543 km
Totaal aantal hoogtemeters 48315 m
Kilometers Argentinië: 1486 km
Kilometers Bolivia: 834 km
Kilometers Peru: 2741 km
Kilometers Ecuador: 482 km
Aantal lekke banden: 6
Hoogste temp: 51 C
Laagste temp: -5 C
Kortste afstand: 25 (02-1-14)
Langste afstand: 122 (27-3-14, Cerro de Pasco-Huanuco)
Laagste punt: zeeniveau
Hoogste punt (fiets): 4439 m (26-3-14, voor Cerro de Pasco)
Hoogste punt (trekking): 5050 m (Cordillera Blanca)
Meeste hoogtemeters op 1 dag: 2110 (15-5-14, Ecuador)
Langste stuk aaneen klimmen: 40 km
Steilste stuk: Ecuador, 13 %
Hoogste snelheid: 71 km (Ecuador)
Minimum aantal berovingen: 1
Maximum aantal berovingen: 1