't Kon minder (Gronings: het gaat hartstikke goed)
Door: Jan en Marike
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marike
02 Maart 2014 | Peru, Cuzco
Ongebruikelijk warm is het wanneer we La Paz achter en beneden ons laten. Over de vluchtstrook van de autopista klimmen we in 10 km ruim 500 meter naar 4100 meter. Aan het eind van deze snelweg verwachten we de afslag naar Copacabana, ons volgend richtpunt op weg naar Peru. Appeltje – eitje. Zoals zo vaak is de werkelijkheid net even anders. We raken verstrikt in een totale verkeersinfarct en er is geen enkele aanwijzing of en waar de weg naar Copacabana begint. Achter adem van de klim en de hoogte staan we klem tussen massa's busjes. Kilometers verder worden we door een behulpzame Boliviaan op het goede spoor gezet: terug de verkeerschaos in naar het begin van de autopista. Inderdaad, daar waar we de afslag verwacht hadden, staat nu een goed verstopt, miniscuul bordje Copacabana; nog minder te zien door het verkeer dat uit La Paz komt...
OP WEG NAAR COPACABANA
Jezus redt?
Ze moppert dat we geen Spaans spreken. Toch mogen we een nachtje in haar alojamiento slapen. Vanuit ons raam kijken we uit over het Titicaca meer. Adembenemend mooi, zo prachtig verstild in het avondlicht. De stilte wordt wreed verstoord wanneer onder ons raam 2 fietsers stoppen, die uit naam van Jezus een preek houden, die eindigt in een gebed. Een megafoon zorgt ervoor dat ze luid en duidelijk te horen zijn (in de wijde omgeving zien we geen levende ziel die deze boodschap tot zich neemt). Een bijbel is voor op hun stuur vastgebonden. Na hun 'amen' fietsen ze verder, op weg naar een volgende preekbeurt verderop. Niet veel later zijn ze terug, om de kamer naast ons te betrekken voor de nacht. Jan oppert de deur van onze kamer stevig dicht te doen, uit angst voor de bekeringsdrift van dit tweetal. God straft echter onmiddellijk; wanneer we 's avonds gebruik willen maken van het gezamenlijke toilet blijkt de deur van onze kamer, twee hoog, met geen mogelijkheid meer open te willen. Nu zijn we inmiddels het een en ander gewend, maar het blijft toch ongemakkelijk..... Roepen en bonzen op de deur levert niets op. Onze fietsers 'in de Heer' geven taal nog teken. Bekeren is toch een ander vak dan 'redden'. Marike weet na een half uur via het raam een toevallige voorbijganger op straat zover te krijgen dat die naar de eigenaresse gaat. Zij redt ons (na nog een half uurtje...); onze sleutel schuiven we onder de deur door en vanaf de andere kant gaat het slot wel open. Ze moppert nog steeds: dat hadden we toch moeten weten...... Een schoen tussen de deur dan maar, zo valt hij niet meer in het slot.
De volgende morgen ontdekken we dat de héle etage is afgesloten met een dikke ijzeren deur, waar we net zo lang op timmeren tot onze bewaakster de deur van het slot doet. De 'fietsers in de Heer' zitten geduldig te wachten; ze lijken hun lot volledig in handen van (in dit geval) 'de Vrouw' gelegd te hebben.
Copacabana is een relaxed dorp, dat voor een groot gedeelte bestaat uit Hotels en Hostals. Prachtig gelegen in een baai aan het heilige Titicacameer. Uitvalsbasis voor een mooie tocht naar Isla del Sol. Een eiland in het meer, waar de eerste Inca koning en de zon geboren zijn. We vinden aan de rand van het dorp een prachtig in Gaudi stijl gebouwd appartementencomplex, dat uitkijkt over het meer. Hangmatten nodigen ons uit volledig in de ruststand te gaan. We worden bijzonder warm welkom geheten en krijgen het mooiste appartement van het hele terrein. Voor we het weten worden onze fietsen + bagage 3 trappen naar beneden gedragen en in onze kamer gestald. Dit is de overtreffende trap van gastvrijheid in een land waar we de mensen vaak als wat afwerend en terughoudend hebben ervaren.
Natuurlijk bezoeken we Isla del Sol met haar Incaruïnes en lopen we de Incatrail die van noord naar zuid over de graat van het eiland loopt. We weten nu waar de zon geboren is. Ook voor ons is dit een 'heilige plek', want zonder zon is er geen licht en warmte, geen energie, geen leven!
De Inca's kennen de waarde van de zon, haar stand aan de hemel en weten precies wanneer de seizoenen wisselen. Bij Copacabana beklimmen we een prachtige rots, waar we bovenaan de 'Horca del Inca' vinden. Een heel precies samenspel van de stand van de zon op 21 juni door een gat in de rotsen en een bouwwerk van steen zorgt ervoor dat de Inca's weten wanneer het de kortste dag is. Dit horen we van 'onze' gids, die plotseling uit het niets naast ons staat en uitleg geeft over wat we hier zien. Trots vertelt hij direct van de Inca's afkomstig te zijn. Wanneer hij zijn verhaal gedaan heeft, vraagt hij een beloning en is net zo plotseling weer verdwenen..... Volgens archeologen is dit kunstwerk al ver voor de Incatijd opgericht door een eerdere cultuur.
Bolivia, je laat je niet gemakkelijk kennen. Misschien is dat ook wat teveel gevraagd in zo'n korte tijd. Jouw officiële naam is: plurinationale staat Bolivia. Ontelbaar veel etniciteiten verenigd in één land. Dat is wat je ons hebt laten zien: soms teruggetrokken, bijna schuw. Soms lijk je wat 'koudwatervrees' te hebben, maar ontdooi je alsnog wanneer we jouw aandacht vragen. Dan weer ben je onverwacht warm en hartelijk. Uiteindelijk zien we dat je onvoorstelbaar gastvrij kunt zijn en je bent prachtig.
PERU!
We zijn de eersten vandaag: de grensovergang met Peru zou je zomaar voorbij kunnen fietsen. Niemand die je tegenhoudt. We besluiten toch maar wat stempeltjes te verzamelen en toestemming te vragen voor 90 dagen Peru. De man achter het loket negeert ons en gaat stoïcijns door met briefjes stapelen. Meer of minder luidruchtig duidelijk maken dat we er zijn, leidt tot geen enkele reactie. Na 10 minuten beslist hij ons te zien; we mogen weer op de foto, stempel, stempel en op naar Peru. Machismo op zijn vermakelijkst!
Opvallend is het verschil aan deze kant van de grens: we worden weer enthousiast begroet met roepen, zwaaien, duimen omhoog, toeteren. Dit volk is extraverter.
In Ilave is het marktdag. Schapen worden vervoerd op het dak van de taxi; poten bij elkaar gebonden. Op de markt zien we ze terug in elke staat tussen leven en dood. Met of zonder jas. Heel of in stukken. Zware kost op de nuchtere maag van deze vegetariërs.
Het contrast is groot. Tafels formeel gedekt; kunst aan de muur, beschaafde achtergrondmuziek. Uitgebreide menukeuze. Hypermodern winkelcentrum met alles wat we kennen van thuis. We zijn in Puno. Toeristenstad aan het Titicacameer. De 'floating islands' liggen om de hoek, die kunnen we dus niet links laten liggen. Een supertoeristisch uitje met 'gedwongen winkelnering'. Even dachten we nog te kunnen ontsnappen aan de massa, tot duidelijk wordt dat het (betaalde) tochtje naar een volgend eiland (waar we niets anders vinden dan een 'restaurant') onvermijdelijk is, tenzij we terug willen zwemmen naar Puno.
Rijen bussen en vrachtauto's langs de weg. Niets kan nog langs de wegblokkades direct na de klim uit Puno. Boze taxi- en buschauffeurs houden de weg voor tenminste 24 uur gesloten. De weg ligt bezaaid met rotsblokken en glas en wie daar nog langs denkt te kunnen, stuit op tientallen busjes dwars over de weg. Vriendelijk lachen en beleefd vragen of deze 2 fietsers verder mogen, levert letterlijk vrij baan op, als we eenmaal de hindernissen genomen hebben. De hele weg is voor ons. Tot de volgende blokkade; zelfde ritueel, nu de vuist omhoog van de activisten beantwoordend met een solidaire vuist in de lucht van ons. We mogen weer verder. Na een laatste blokkade, waarbij de sfeer wat grimmiger is en men plagerig doet alsof men de flessen voor ons op de grond stuk zal slaan, zijn we erdoor. Jan zit er dan ook doorheen; opnieuw ziek, waardoor we moeten stoppen in Juliaca.
Juliaca, waarvoor de 'Lonely Planet' waarschuwt dat het niet veilig is en dat je beter een andere plek kunt kiezen om te verblijven. Effect: geen toerist gezien in deze grote stad. Stel we hadden geen 'Lonely Planet', hoe zouden we deze stad dan typeren? Druk, ideale stad voor wie van shoppen houdt, bedrijvig, gezellig, hier kun je alles krijgen wat de verwende westerse toerist wenst. Terwijl Jan een dagje ligt te koortsen, verkent Marike de stad. We vragen ons af welke invloed 'toeristenbijbels' als de L.P. hebben op de toeristenstromen wereldwijd...
In drie lange, mooie etappes en één kortere fietsen we naar Cusco. De langste dagafstand tot nu toe (110 km) gaat over de hoogste pas van deze reis. Twee records op 1 dag!
Na 2 maanden fietsen zijn we fysiek en mentaal 'best moe'. Het Ninos-hotel waar we nu verblijven is opgericht door de Nederlandse Jolanda van den Berg, als onderdeel van een project om extreem verwaarloosde kinderen een betere toekomst te bieden (http://www.ninoshotel.com). Dit is een ideale (idealistische) plek om lichaam en geest tot rust te laten komen.
De stad is solidair met ons; de eerste 2 dagen van ons verblijf ligt alles plat vanwege een algehele staking. Duizenden mensen op de been, die uiterst gedisciplineerd strijden voor hun zaak. De staking richt zich formeel op de gasprijs die men hier betaald. Die zou 2 keer zo hoog liggen als Lima, terwijl het gas hier gewonnen wordt. Bovendien verkoopt de overheid het gas veel te goedkoop aan het buitenland (waar hebben we dat toch meer gehoord....?). Informeel grijpt elke beweging deze staking aan om te strijden voor zijn eigen doel.
Wie in Cusco is, bezoekt Machu Picchu en wie er niet is bezoekt Machu Picchu ook. Vijfduizend toeristen per dag lopen over de trappen en stenen. Wij dus ook.... Er gaan geruchten dat dit wereldwonder binnen een aantal jaren niet meer bezocht mag worden vanwege de schade die deze massale toeloop met zich mee brengt. De goed bewaarde Inca stad is indrukwekkend. Niet alleen de stad zelf, de grote kennis die de Inca's toen al hadden van de astrologie, de mystieke betekenis die sommigen nog steeds aan deze plek toekennen en vooral de ligging in een indrukwekkende berg- en jungle omgeving maken diepe indruk. De treinreis ernaar toe, dwars door de jungle maakt de ervaring compleet.
Voor de Inca's is Cusco 'de navel van de wereld'. Voor ons is deze plek het hart van onze reis. Tijd voor bezinning, rust en herstel. Genieten van het carnaval, het lekkere eten, de kleuren en vooral de heerlijke ontspannen sfeer die je hier overal in de stad kunt ervaren.
Dinsdag trekken we verder; op naar nieuw avontuur, op naar nieuwe ervaringen...
P.S. voor alle (duur-)sporters die op zeeniveau actief zijn, maar wel op hoog niveau willen trainen: http://www.loopgroepbedum.nl/waarbenjijnu2014
OP WEG NAAR COPACABANA
Jezus redt?
Ze moppert dat we geen Spaans spreken. Toch mogen we een nachtje in haar alojamiento slapen. Vanuit ons raam kijken we uit over het Titicaca meer. Adembenemend mooi, zo prachtig verstild in het avondlicht. De stilte wordt wreed verstoord wanneer onder ons raam 2 fietsers stoppen, die uit naam van Jezus een preek houden, die eindigt in een gebed. Een megafoon zorgt ervoor dat ze luid en duidelijk te horen zijn (in de wijde omgeving zien we geen levende ziel die deze boodschap tot zich neemt). Een bijbel is voor op hun stuur vastgebonden. Na hun 'amen' fietsen ze verder, op weg naar een volgende preekbeurt verderop. Niet veel later zijn ze terug, om de kamer naast ons te betrekken voor de nacht. Jan oppert de deur van onze kamer stevig dicht te doen, uit angst voor de bekeringsdrift van dit tweetal. God straft echter onmiddellijk; wanneer we 's avonds gebruik willen maken van het gezamenlijke toilet blijkt de deur van onze kamer, twee hoog, met geen mogelijkheid meer open te willen. Nu zijn we inmiddels het een en ander gewend, maar het blijft toch ongemakkelijk..... Roepen en bonzen op de deur levert niets op. Onze fietsers 'in de Heer' geven taal nog teken. Bekeren is toch een ander vak dan 'redden'. Marike weet na een half uur via het raam een toevallige voorbijganger op straat zover te krijgen dat die naar de eigenaresse gaat. Zij redt ons (na nog een half uurtje...); onze sleutel schuiven we onder de deur door en vanaf de andere kant gaat het slot wel open. Ze moppert nog steeds: dat hadden we toch moeten weten...... Een schoen tussen de deur dan maar, zo valt hij niet meer in het slot.
De volgende morgen ontdekken we dat de héle etage is afgesloten met een dikke ijzeren deur, waar we net zo lang op timmeren tot onze bewaakster de deur van het slot doet. De 'fietsers in de Heer' zitten geduldig te wachten; ze lijken hun lot volledig in handen van (in dit geval) 'de Vrouw' gelegd te hebben.
Copacabana is een relaxed dorp, dat voor een groot gedeelte bestaat uit Hotels en Hostals. Prachtig gelegen in een baai aan het heilige Titicacameer. Uitvalsbasis voor een mooie tocht naar Isla del Sol. Een eiland in het meer, waar de eerste Inca koning en de zon geboren zijn. We vinden aan de rand van het dorp een prachtig in Gaudi stijl gebouwd appartementencomplex, dat uitkijkt over het meer. Hangmatten nodigen ons uit volledig in de ruststand te gaan. We worden bijzonder warm welkom geheten en krijgen het mooiste appartement van het hele terrein. Voor we het weten worden onze fietsen + bagage 3 trappen naar beneden gedragen en in onze kamer gestald. Dit is de overtreffende trap van gastvrijheid in een land waar we de mensen vaak als wat afwerend en terughoudend hebben ervaren.
Natuurlijk bezoeken we Isla del Sol met haar Incaruïnes en lopen we de Incatrail die van noord naar zuid over de graat van het eiland loopt. We weten nu waar de zon geboren is. Ook voor ons is dit een 'heilige plek', want zonder zon is er geen licht en warmte, geen energie, geen leven!
De Inca's kennen de waarde van de zon, haar stand aan de hemel en weten precies wanneer de seizoenen wisselen. Bij Copacabana beklimmen we een prachtige rots, waar we bovenaan de 'Horca del Inca' vinden. Een heel precies samenspel van de stand van de zon op 21 juni door een gat in de rotsen en een bouwwerk van steen zorgt ervoor dat de Inca's weten wanneer het de kortste dag is. Dit horen we van 'onze' gids, die plotseling uit het niets naast ons staat en uitleg geeft over wat we hier zien. Trots vertelt hij direct van de Inca's afkomstig te zijn. Wanneer hij zijn verhaal gedaan heeft, vraagt hij een beloning en is net zo plotseling weer verdwenen..... Volgens archeologen is dit kunstwerk al ver voor de Incatijd opgericht door een eerdere cultuur.
Bolivia, je laat je niet gemakkelijk kennen. Misschien is dat ook wat teveel gevraagd in zo'n korte tijd. Jouw officiële naam is: plurinationale staat Bolivia. Ontelbaar veel etniciteiten verenigd in één land. Dat is wat je ons hebt laten zien: soms teruggetrokken, bijna schuw. Soms lijk je wat 'koudwatervrees' te hebben, maar ontdooi je alsnog wanneer we jouw aandacht vragen. Dan weer ben je onverwacht warm en hartelijk. Uiteindelijk zien we dat je onvoorstelbaar gastvrij kunt zijn en je bent prachtig.
PERU!
We zijn de eersten vandaag: de grensovergang met Peru zou je zomaar voorbij kunnen fietsen. Niemand die je tegenhoudt. We besluiten toch maar wat stempeltjes te verzamelen en toestemming te vragen voor 90 dagen Peru. De man achter het loket negeert ons en gaat stoïcijns door met briefjes stapelen. Meer of minder luidruchtig duidelijk maken dat we er zijn, leidt tot geen enkele reactie. Na 10 minuten beslist hij ons te zien; we mogen weer op de foto, stempel, stempel en op naar Peru. Machismo op zijn vermakelijkst!
Opvallend is het verschil aan deze kant van de grens: we worden weer enthousiast begroet met roepen, zwaaien, duimen omhoog, toeteren. Dit volk is extraverter.
In Ilave is het marktdag. Schapen worden vervoerd op het dak van de taxi; poten bij elkaar gebonden. Op de markt zien we ze terug in elke staat tussen leven en dood. Met of zonder jas. Heel of in stukken. Zware kost op de nuchtere maag van deze vegetariërs.
Het contrast is groot. Tafels formeel gedekt; kunst aan de muur, beschaafde achtergrondmuziek. Uitgebreide menukeuze. Hypermodern winkelcentrum met alles wat we kennen van thuis. We zijn in Puno. Toeristenstad aan het Titicacameer. De 'floating islands' liggen om de hoek, die kunnen we dus niet links laten liggen. Een supertoeristisch uitje met 'gedwongen winkelnering'. Even dachten we nog te kunnen ontsnappen aan de massa, tot duidelijk wordt dat het (betaalde) tochtje naar een volgend eiland (waar we niets anders vinden dan een 'restaurant') onvermijdelijk is, tenzij we terug willen zwemmen naar Puno.
Rijen bussen en vrachtauto's langs de weg. Niets kan nog langs de wegblokkades direct na de klim uit Puno. Boze taxi- en buschauffeurs houden de weg voor tenminste 24 uur gesloten. De weg ligt bezaaid met rotsblokken en glas en wie daar nog langs denkt te kunnen, stuit op tientallen busjes dwars over de weg. Vriendelijk lachen en beleefd vragen of deze 2 fietsers verder mogen, levert letterlijk vrij baan op, als we eenmaal de hindernissen genomen hebben. De hele weg is voor ons. Tot de volgende blokkade; zelfde ritueel, nu de vuist omhoog van de activisten beantwoordend met een solidaire vuist in de lucht van ons. We mogen weer verder. Na een laatste blokkade, waarbij de sfeer wat grimmiger is en men plagerig doet alsof men de flessen voor ons op de grond stuk zal slaan, zijn we erdoor. Jan zit er dan ook doorheen; opnieuw ziek, waardoor we moeten stoppen in Juliaca.
Juliaca, waarvoor de 'Lonely Planet' waarschuwt dat het niet veilig is en dat je beter een andere plek kunt kiezen om te verblijven. Effect: geen toerist gezien in deze grote stad. Stel we hadden geen 'Lonely Planet', hoe zouden we deze stad dan typeren? Druk, ideale stad voor wie van shoppen houdt, bedrijvig, gezellig, hier kun je alles krijgen wat de verwende westerse toerist wenst. Terwijl Jan een dagje ligt te koortsen, verkent Marike de stad. We vragen ons af welke invloed 'toeristenbijbels' als de L.P. hebben op de toeristenstromen wereldwijd...
In drie lange, mooie etappes en één kortere fietsen we naar Cusco. De langste dagafstand tot nu toe (110 km) gaat over de hoogste pas van deze reis. Twee records op 1 dag!
Na 2 maanden fietsen zijn we fysiek en mentaal 'best moe'. Het Ninos-hotel waar we nu verblijven is opgericht door de Nederlandse Jolanda van den Berg, als onderdeel van een project om extreem verwaarloosde kinderen een betere toekomst te bieden (http://www.ninoshotel.com). Dit is een ideale (idealistische) plek om lichaam en geest tot rust te laten komen.
De stad is solidair met ons; de eerste 2 dagen van ons verblijf ligt alles plat vanwege een algehele staking. Duizenden mensen op de been, die uiterst gedisciplineerd strijden voor hun zaak. De staking richt zich formeel op de gasprijs die men hier betaald. Die zou 2 keer zo hoog liggen als Lima, terwijl het gas hier gewonnen wordt. Bovendien verkoopt de overheid het gas veel te goedkoop aan het buitenland (waar hebben we dat toch meer gehoord....?). Informeel grijpt elke beweging deze staking aan om te strijden voor zijn eigen doel.
Wie in Cusco is, bezoekt Machu Picchu en wie er niet is bezoekt Machu Picchu ook. Vijfduizend toeristen per dag lopen over de trappen en stenen. Wij dus ook.... Er gaan geruchten dat dit wereldwonder binnen een aantal jaren niet meer bezocht mag worden vanwege de schade die deze massale toeloop met zich mee brengt. De goed bewaarde Inca stad is indrukwekkend. Niet alleen de stad zelf, de grote kennis die de Inca's toen al hadden van de astrologie, de mystieke betekenis die sommigen nog steeds aan deze plek toekennen en vooral de ligging in een indrukwekkende berg- en jungle omgeving maken diepe indruk. De treinreis ernaar toe, dwars door de jungle maakt de ervaring compleet.
Voor de Inca's is Cusco 'de navel van de wereld'. Voor ons is deze plek het hart van onze reis. Tijd voor bezinning, rust en herstel. Genieten van het carnaval, het lekkere eten, de kleuren en vooral de heerlijke ontspannen sfeer die je hier overal in de stad kunt ervaren.
Dinsdag trekken we verder; op naar nieuw avontuur, op naar nieuwe ervaringen...
P.S. voor alle (duur-)sporters die op zeeniveau actief zijn, maar wel op hoog niveau willen trainen: http://www.loopgroepbedum.nl/waarbenjijnu2014
-
02 Maart 2014 - 19:35
Rieks En Janny:
Geweldig zoals jullie genieten, en nu dus even heerlijk genieten van de welverdiende rust.
Jan alvast van harte gefeliciteerd, en een hele fijne dag gewenst samen met Marike, we nemen er zo eentje op.
Wij wensen jullie nog heel veel trapplezier.
Liefs, Rieks en Janny. -
02 Maart 2014 - 19:42
Aly Borchers:
Hallo Jan en Marieke,
Het is goed om even time out te nemen in Cusco en de verjaardag van Jan te vieren morgen!
Dit zul je nooit meer meemaken en leg het vast op foto en film .Wat is het leven toch prachtig dat je deze dingen kunt en mag doen.
Ik kan je zeggen dat ik het soms bijna niet kan geloven wat jullie allemaal meemaken.
Prachtig en we zitten al weer in maart. .....
Blijf genieten en vergeet Nederland nog maar een poosje.
Voor morgen alvast gefeliciteerd ook namens Janneke en Gineke natuurlijk.
lieve groet Aly
-
02 Maart 2014 - 20:12
Janny Klarus:
Hoi Jan en Marieke
Wat toch iedere keer een geweldig verhaal van jullie en dat je dit mee mag maken, geniet er maar van ,je kunt nog lang genoeg werken , en hardlopen ,ook leuk maar ik zou liever doen wat jullie doen.Fijne reis nog verder. Groetjes Janny Klarus -
02 Maart 2014 - 21:09
Karin Van Der Kroef:
Hola Jan en Marike,
Ik behoor nu ook tot de schare volgers van jullie fantastische reis. Wat een genot om jullie reisverslagen te lezen en foto's te bekijken! Dank voor al dat moois. De dochter van een goede vriendin reist op het moment 6 maanden door Zuid Amerika en ik volg ook haar blog. Door jullie verhalen van vergelijkbare landen en plaatsen reis ik haast mee vanuit Westerwolde. Heerlijk genieten! Voor morgen, gefeliciteerd Jan en een gezellige dag gewenst! Geniet van wat nog komen gaat.
Hasta luego! -
02 Maart 2014 - 23:05
Winant:
Welgefeliciteerd Jan!
Juliet was vandaag (2/3) jarig, ze is 13 geworden.
Ronald nog even geadviseerd het steeds aan-en uitgaande lampje bij jullie boven af te schakelen.
Een fijne verjaardag en goede reis gewenst! -
03 Maart 2014 - 14:12
Julia:
Heey Jan, van harte gefeliciteerd! Hoop dat jullie een heerlijke relaxte dag hebben samen. De omgeving is daar geloof ik wel geschikt voor. Bedankt weer voor het geweldige verslag met kleurige foto's. Ga lekker op in het carnaval, jullie zijn kleurrijk genoeg om mee te doen.
Liefs, Marco, Lisa, Emiel en Julia -
03 Maart 2014 - 14:32
Pa Slopsema:
Aan mijn lieve kinderen ,Jan en Marike , de avontuurlijke fietsers in
Bolivia en nu in Peru .
Bedankt voor jullie reis verslag . Mooi ,avontuurlijk /onvoorstelbaar welke belevenissen
jullie zoal meemaken . Mooie meren als Titicacameer bezoeken . Jezus predikers en daarna (veilig !)opgesloten achter slot en grendel /of jullie vertrek afgesloten met een ijzeren staaf .
Moed en vertrouwen met zijn beide en zo kunnen /gaan jullie verder op naar Puno en daarna naar Cuzco . Wat een rijkdom aan natuur , wat een variatie aan ontmoetingen met de mensen ,geweldig .
Geest en lichaam worden wel belast/getraind tot een maximum . Nu in Cuzco een paar dagen rust .
Verjaardag vieren ,genieten van het mooi,s in de stad .
Daarna weer op de fiets . Op naar Lima? alwaar koniningin Maxima deze week een bezoek aflegd.
Een heel goede vervolgreis toegewenst en tot een volgend reisverslag , jullie vader .
-
03 Maart 2014 - 14:41
Annemieke En David:
Lieve Jan en Marike, wat een super verhaal om te lezen. En alsof dat al niet beeldend genoeg was een stel foto's erbij waar menig fotograaf jaloers van wordt! Zo te lezen zit het reizen inmiddels in alle vezels van het lijf en ervaren jullie het ook volop. Pak af en toe de welverdiende rustmomenten en ga zo door!!!
Maak er vandaag in ieder geval een onvergetelijke verjaardag van!
Liefs, Annemieke en David -
03 Maart 2014 - 16:31
Heleen Mungroo:
Dag Jan,
Eerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag. En een heel gezellige dag samen met Marike.
Wat ontzettend leuk dat je ons zo meeneemt op jullie reis. Bedankt hiervoor.
Hartelijke groet, Heleen Mungroo
-
03 Maart 2014 - 17:43
Albert En Jantje:
Jan van HARTE GEFELICITEERD, 57 en nog op de fiets over de wereld, complimenten, dit geldt natuurlijk ook voor Marike maar die is "stukken"jonger, weer een reisverslag wat wij vaker gaan lezen en de foto's geweldig, wij nemen vanavond een drankje op je verjaardag en wachten op het volgende verslag.
liefs Albert en jantje
-
03 Maart 2014 - 19:46
Wilma Korsman:
Hallo Jan,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Geniet samen met Marike van deze bijzondere dag. Ik volg je reisverslagen en vindt het ronduit fantastisch. Af toe wat zorgen hoort daar ook bij. Jullie maken overigens geweldige foto's.
Een heel goede vervolgreis jullie samen en pas op elkaar!
Groeten, Wilma
-
06 Maart 2014 - 06:47
Herman:
Hallo Toppers,
Nog van harte jan met je verjaardag.
Wat een belevenis wat daar alles gebeurt voor mij net een droom.
Zou landschap graag willen ruilen(zit in de stront periode)wat voor
prachtige indrukken en foto´s.
We wensen veel plezier en blijf gezond.
Groeten slops germanie. -
10 Maart 2014 - 15:36
Pa Wedema:
Ik heb het verslag gelezen bij Jantje .
Prachtige foto's.
Ik heb nu een kamer gekregen in Winkheem,11 mrt definitief .
Zijn druk bezig met alles te regelen.
Ik wens jullie nog een fijne fietstocht en hopelijk zie ik jullie gauw weer terug.
Hartelijke groet van Pa Wedema
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
