Bergen
Door: jan en marike
Blijf op de hoogte en volg Jan en Marike
21 Januari 2009 | Laos, Vangviang
We verlaten 18-01 Luang Prabang in alle vroegte. Geen wekker nodig, het vooruitzicht van een zware bergetappe geeft toch wat kriebels (en dus vroeg wakker). Op de markt staat onze 'eigen' Lao meneer al voor ons klaar met de koffie "Same?" is zijn begroeting. Yes dus. Wanneer we vertrekken stopt hij ons een half rol koekjes toe, voor onderweg. (hij vertelt ons dat hij hier iedere dag van het jaar vanaf 06.00 uur staat, tot 22.00 uur 's avonds) Omdat we zo vroeg zijn trekken de monniken in een lange stoet aan ons voorbij. Het is koud en mistig, maar ze lopen op blote voeten met hun bedelnappen door de stad.
De fietstocht:
Die is onvoorstelbaar mooi. Eerst nog wat vals plat, maar dan de eerste klim van 16 km. Die brengt ons tot op 1500 meter. Indrukwekkend gebergte, adembenemende uitzichten. We dalen voorzichtig want het wegdek is niet overal even goed en bovendien staan er zo maar weer koeien, geiten, kippen, biggetjes en kleine kinderen midden op de weg. Dit is de hoofdweg tussen Luang Prabang en Vietiana, de oude en de nieuwe hoofdstad van Laos. Het leven speelt zich op en rond de weg af. Soms zien we schrijnende armoede. Gigantische trucks en soms een bus met toeristen (niet veel, maar toch....) razen luid toeterend door die kleine dorpjes, waarbij ze soms meer af lijken te remmen voor de koeien op straat dan voor al die kleine kinderen. Gelukkig gaat het steeds net goed, maar de beschermengeltjes zullen toch ook wel eens wat minder alert zijn...
Kinderen drommen om ons heen, staan in rijen opgesteld langs de kant van de weg om een 'hi five' te geven, waarbij de wat oudere jongetjes er een wedstrijd van lijken te maken wie de buitenlander het hardst kan raken. De buitenlander (Farang)die hier niet overal even welkom lijkt te zijn. Een aantal keren voelen we iets van een bijna vijandige sfeer. We blijven maar vriendelijk 'Sawadee' roepen en doen alsof we het niet merken. Gelukkig is het steeds weer de fiets van Jan, die voor verbazing en plezier zorgt. Dat zetten we dan maar in om het ijs te breken.
Laotianen zijn minder extrovert, wat voorzichtiger in hun benadering. De tijd nemen, even blijven zitten, een voorzichtige glimlach, contact zoeken met de kinderen laat ze dan wel weer ontdooien.
We ervaren het verschil ook als extreem: wij rijke westerlingen en hier op het platte land doffe armoede.Kinderen werken de hele dag keihard. Hout sprokkelen voor het vuur. Ben je iets ouder (v.a. een jaar of 6) loop je rond met een groot kapmes en een katapult om je nek, zodat je ieder beestje kunt vangen dat eetbaar is. Alles is bruikbaar en eetbaar. Vogeltjes kleiner dan een mus worden met de katapult geschoten. En anders lopen er wel muizen die je kunt eten. Rietpluimen worden gedroogd en met veel kracht (ook weer door kleine kinderen) ontdaan van het zaad. Gebundeld kun je er dan weer een bezempje van maken. Gelukkig zien we ook veel kinderen naar school gaan en zelfs lijken er nieuwe scholen gebouwd te worden in de wat grotere dorpen. Een Australisch project zorgt ervoor dat er in sommige dorpen een kraan met stromend water is.
De bergdorpjes liggen in een werkelijk magistrale natuur. Een Karstgebergte zoals we nog niet eerder hebben gezien; indrukwekkend.
Indrukwekkend is ook de 2e klim van de dag; deze meet gelukkig maar 22 km! Maar dan zijn we ook aan het eind van de etappe en terug op 1500 meter. Een gat in de grond,een grote ton met water waar je geacht wordt dat gat mee door te spoelen en iets wat lijkt op een bed. We kunnen 'verfrissen' en slapen en dat is ook precies wat we willen, dus de voorzieningen zijn wat ons betreft op niveau. (we hebben het maar even niet over de zeurende Nederlanders in het toeristenstadje waar we nu zitten, die het allemaal niet goed genoeg vinden; ze zouden eens moeten weten hoe het 5 km. verderop is, waar geen verwende westerlingen komen....)
Na 3 dagen fietsen in de bergen nu weer terug op zo'n 350 meter. Het contrast kan niet groter zijn. Een stad die volledig lijkt volgebouwd (en nog wordt uitgebreid) met hotels en restaurants. We blijven een dagje uitrusten, om daarna verder te trekken richting Vientiana. Uitrusten kunnen we heel goed: met een grote fles Lao bier aan de rivier eindeloos genieten van weer een prachtige zonsondergang.
Wordt vervolgd (na Vang Vieng even weer een paar dagen geen verbinding met de buitenwereld)
De fietstocht:
Die is onvoorstelbaar mooi. Eerst nog wat vals plat, maar dan de eerste klim van 16 km. Die brengt ons tot op 1500 meter. Indrukwekkend gebergte, adembenemende uitzichten. We dalen voorzichtig want het wegdek is niet overal even goed en bovendien staan er zo maar weer koeien, geiten, kippen, biggetjes en kleine kinderen midden op de weg. Dit is de hoofdweg tussen Luang Prabang en Vietiana, de oude en de nieuwe hoofdstad van Laos. Het leven speelt zich op en rond de weg af. Soms zien we schrijnende armoede. Gigantische trucks en soms een bus met toeristen (niet veel, maar toch....) razen luid toeterend door die kleine dorpjes, waarbij ze soms meer af lijken te remmen voor de koeien op straat dan voor al die kleine kinderen. Gelukkig gaat het steeds net goed, maar de beschermengeltjes zullen toch ook wel eens wat minder alert zijn...
Kinderen drommen om ons heen, staan in rijen opgesteld langs de kant van de weg om een 'hi five' te geven, waarbij de wat oudere jongetjes er een wedstrijd van lijken te maken wie de buitenlander het hardst kan raken. De buitenlander (Farang)die hier niet overal even welkom lijkt te zijn. Een aantal keren voelen we iets van een bijna vijandige sfeer. We blijven maar vriendelijk 'Sawadee' roepen en doen alsof we het niet merken. Gelukkig is het steeds weer de fiets van Jan, die voor verbazing en plezier zorgt. Dat zetten we dan maar in om het ijs te breken.
Laotianen zijn minder extrovert, wat voorzichtiger in hun benadering. De tijd nemen, even blijven zitten, een voorzichtige glimlach, contact zoeken met de kinderen laat ze dan wel weer ontdooien.
We ervaren het verschil ook als extreem: wij rijke westerlingen en hier op het platte land doffe armoede.Kinderen werken de hele dag keihard. Hout sprokkelen voor het vuur. Ben je iets ouder (v.a. een jaar of 6) loop je rond met een groot kapmes en een katapult om je nek, zodat je ieder beestje kunt vangen dat eetbaar is. Alles is bruikbaar en eetbaar. Vogeltjes kleiner dan een mus worden met de katapult geschoten. En anders lopen er wel muizen die je kunt eten. Rietpluimen worden gedroogd en met veel kracht (ook weer door kleine kinderen) ontdaan van het zaad. Gebundeld kun je er dan weer een bezempje van maken. Gelukkig zien we ook veel kinderen naar school gaan en zelfs lijken er nieuwe scholen gebouwd te worden in de wat grotere dorpen. Een Australisch project zorgt ervoor dat er in sommige dorpen een kraan met stromend water is.
De bergdorpjes liggen in een werkelijk magistrale natuur. Een Karstgebergte zoals we nog niet eerder hebben gezien; indrukwekkend.
Indrukwekkend is ook de 2e klim van de dag; deze meet gelukkig maar 22 km! Maar dan zijn we ook aan het eind van de etappe en terug op 1500 meter. Een gat in de grond,een grote ton met water waar je geacht wordt dat gat mee door te spoelen en iets wat lijkt op een bed. We kunnen 'verfrissen' en slapen en dat is ook precies wat we willen, dus de voorzieningen zijn wat ons betreft op niveau. (we hebben het maar even niet over de zeurende Nederlanders in het toeristenstadje waar we nu zitten, die het allemaal niet goed genoeg vinden; ze zouden eens moeten weten hoe het 5 km. verderop is, waar geen verwende westerlingen komen....)
Na 3 dagen fietsen in de bergen nu weer terug op zo'n 350 meter. Het contrast kan niet groter zijn. Een stad die volledig lijkt volgebouwd (en nog wordt uitgebreid) met hotels en restaurants. We blijven een dagje uitrusten, om daarna verder te trekken richting Vientiana. Uitrusten kunnen we heel goed: met een grote fles Lao bier aan de rivier eindeloos genieten van weer een prachtige zonsondergang.
Wordt vervolgd (na Vang Vieng even weer een paar dagen geen verbinding met de buitenwereld)
-
21 Januari 2009 - 14:11
Dineke:
De foto's en het verhaal; wat ontzettend indrukwekkend! Leuk om jullie verhalen en ervaringen te lezen. Heel veel plezier nog met jullie reis!
Groeten
Dineke
-
21 Januari 2009 - 21:00
Peter H:
Hoi Jan en Marike, we genieten mee van al jullie avonturen en de prachtige foto's; die van Jan op de ligfiets met daarachter de oranje kinderen fleurt de LB-website op!
groet, Peter -
22 Januari 2009 - 17:45
Annemieke En David:
Die verhalen van jullie blijven smullen! Voor ons een fijne uitweg uit het baggere herfstweer hier in Nederland. Afgelopen maandag was (volgens de deskundigen) de meest depressieve dag van het jaar in Nederland, dus we gaan nu langzamerhand de goede kant op.
Liefs, Annemieke en David
p.s. opmerking van Annemieke: Ze hoopt dat de mensen daar Jan vermakelijk blijven vinden op zijn fiets (met die kale knikker erop) -
23 Januari 2009 - 14:06
Kunja:
Met jullie fantastische foto's + verhalen en de binnengekomen reisgidsen begin ik ook de kriebels te krijgen. Maar dan relaxed. Jan, heb je niet het gevoel een salto mortale achterover te maken bij 14% omhoog?
Liefs, Kunja -
25 Januari 2009 - 11:29
Bert En Marian:
hallo Jan en Marike,Vandaag is het zondag(de zon schijnt zowaar), dus hebben we tijd om in alle rust jullie verslag te lezen en de foto's te bekijken.Wat een avontuur, wat een verschil in armoede en rijkdom.Wat bijzonder om dit allemaal mee te maken en te beleven.Gelukkig heeft de fiets van Jan zo'n bekijks, dat het inderdaad bij een iets minder vriedelijke situatie een goede afleiding kan zijn.Wat een prachtige foto's en een leuk onderhoudende verslag.We blijven jullie volgen.
veel groeten en veel fietsplezier van Bert en marian. -
25 Januari 2009 - 15:16
Bartina:
Hallo Jan en Marike,
Gisteren heb ik weer gezellig samen gewerkt met Mirthe bij Tuinland.
Mirthe vertelde me over jullie avontuurlijke reis. Wat een mooie foto's en indrukwekkende verhalen.
Een goede reis toegewenst!
Groeten van Bartina -
28 Januari 2009 - 07:35
Albert:
Hoi Jan en Marike, bedankt voor de geluk wensen, wij denken onder het genot van een borrel ook aan jullie en door alle foto's en jullie verhalen zijn we een beetje bij jullie, alles hier verder goed,
nog veel vakantie plezier in Thailand.
groetje Albert en Jantje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
